Vroeger las ik wel eens dystopische boeken of keek in naar series die zich in een duistere toekomst afspeelden. Inmiddels ben ik overtuigd dat we al in een dystopische realiteit leven. Of misschien zit ik in een slechte droom.

Als elder millenial groeide ik op in een periode waar klimaatverandering geen thema was. Er was nog geen internet, dus ook geen dagelijkse stroom nieuws.

Ik ben de laatste generatie die lekker op het strand speelde zonder zich de hele tijd in te smeren met zonnebandcrème. Niemand die dacht aan huidkanker en het gat in de ozonlaag, zolang het maar niet net boven je was.

Ondertussen weet iedereen dondersgoed hoe schadelijk UV-stralen zijn en smeer ik mijn gezicht zelfs op de donkerste winterdagen in met minimaal SPF 30. Het gat in de ozonlaag is gelukkig weer dicht, want als regeringen en bedrijven hun best doen lukt het best wel de aarde te redden.

Helaas lijkt die motivatie nu compleet overgenomen door de extreme hebzucht van rijke mensen. Ze denken misschien onoverwinnelijk te zijn en zelf geen gevolgen te zullen ervaren als de wereld straks in vlammen opgaat of onder water raakt.

De extreem rijken vinden zichzelf zo onoverwinnelijk dat ze voor een kwart miljoen dollar wel even in een huis-tuin-en-keuken onderzeeboot met een Logitech game controller 3,8 kilometer naar de zeebodem duiken. Elon Musk maakt zich helemaal niet druk want die gaat naar Mars. Blijkbaar weet Elon niet dat het leven eenmaal op Mars heel kort zal zijn.

Ondertussen moeten wij allemaal vanaf 1 juli onze eigen bakjes meenemen naar de snackbar voor onze frietjes en zullen plastic verpakkingen in de supers en eetzaken ons een paar extra centen gaan kosten. Niemand die nog weet welke vervanging er gaat komen of hoe het allemaal geregeld gaat worden. Wel weten we zeker dat we allemaal meer gaan betalen. De statiegeldflessen stapelen zich op in mijn keuken want sinds er ook blikjes ingeleverd kunnen worden is de statiegeldmachine bij mijn supermarkt buiten dienst.

De inflatie blijft hardnekkig en ons wordt ingepeperd dat onze eis voor hogere salarissen de boosdoener is. In Frankrijk nemen ze maatregelen tegen hoge voedselprijzen maar hier vindt onze regering dat er niks aan de hand is. Moeten we maar geen hogere salarissen willen.

Ik prijs me gelukkig dat ik een abonnement heb op een streamingsdienst en een stapel boeken, zodat ik elke dag een vorm van escapisme kan genieten terwijl ik mijn lokaal gekweekte seizoensgroenten eet. Of misschien word ik wakker en was het allemaal toch een slechte droom.

Volg ons op Instagram