In november vorig jaar ontstond er een kleine mediahetze rondom een opmerkelijke fantasie van Eva Jinek. Ik hoor je denken, was het grof of vulgair? Misschien absurd of aanstootgevend?

Nee, het was een heel vertederende fantasie. Eva kauwde namelijk al dertien jaar lang op het idee om te werken in het magazijn van de Kruidvat. Als ze aanvoelde dat ze een black-out zou krijgen tijdens haar talkshow, of als er een heel spannende gast zou aanschuiven, was ze met haar gedachten in de drogisterij.

Hoewel half Nederland dit een stompzinnig idee vond, begrijp ik wel waar zo’n mentale escapade vandaan komt. Het is niet makkelijk om altijd maar in het moment te zijn, zeker als je bijna verzuipt in spanning, of erger nog: verveling.

We komen momenteel om in trends omtrent zelfbewustwording, het hebben van een live in the moment-mentaliteit is hip. Door het ‘wees in het hier en nu’ gehamer vergeet ik af en toe nog wel eens ouderwets weg te dromen. Ik vind het romantiseren van alledaagse situaties een kunst, maar geen gave. Iedereen kan het.

Jarenlang heb ik bij een winkel gewerkt waar ik me ook kon verliezen in soortgelijke fantasieën als die van Eva. De meest erge was toch wel de fantasie dat een devil wears prada-achtige dame me haar sierlijke (nep-)bontjas, (nep-)slangenlerentas of haar (echte) gouden oorbellen zou geven. Gewoon zomaar, omdat ik zo’n aardige caissière was. M’n dag zou gemaakt zijn en ik zou voor altijd ongevraagde cadeaus krijgen. 

Op kantoor even uit het raam staren, denkend aan hoe je ook gewoon een schapenherder in Mongolië had kunnen zijn in plaats van accountmanager in dit regenachtige land. Héél even vertrekken in je hoofd naar een niet-bestaande situatie is op internet benoemd tot micropauze. Maar eigenlijk vind ik het eerder een micromeditatie. Of is het zelfbewustwording XL? Je bent immers even aan het onthaasten van de chaos om je heen.

In werkelijkheid kwam mijn verzonnen socialite natuurlijk nooit op het idee mij ook maar iets cadeau te doen. Ook zal Eva waarschijnlijk van een koude kermis thuiskomen op het moment dat ze écht negen uur lang moet vakkenvullen. Soms is het idee leuker dan de werkelijkheid.

Laten we onze micropauzes fantasierijk maken, benoemen tot ‘het nieuwe mediteren’ en zo de welbekende sleur of de ondraaglijke spanning wat dragelijker maken.

Volg ons op Instagram