Ik kan gewoon niet geloven dat ik de volgende zin op het digitale papier ga zetten: Dit is mijn allerlaatste blog. Daarom neem ik jullie mee op een trip down memory lane. Naar wat er is gebeurd in de afgelopen drie jaar, in de wereld, in mijn blogs, op school, met mij? En wat kan jij je nog herinneren?

24-05-2020

Toen ik in mijn eerste jaar de bloggers-oproep van Profielen tegen kwam, dacht ik meteen: JA. Dat is iets voor mij! Daarvoor diende je eerst twee proefblogs te schrijven. Ik heb ze op dit moment voor mij en lig in een deuk van het lachen. De eerste blogs gingen over studietypes en de beste plekken om binnen de school te studeren. Mijn eerste echte, gepubliceerde blog ging over het behouden van motivatie. Ik kan mij nog goed herinneren hoe de wereld er voor stond. Corona was een paar maanden eerder naar Nederland gekomen. Ik zat thuis te werken aan mijn digitale toets, terwijl er een ijscowagen door de straat reed met vreselijke muziek á la Carnaval Festival.

Mijn tweede blog vind ik echt de meest gekke blog die ik ooit geschreven heb. Het ging over mislukte spaghetti die op behangerslijm leek (heb overigens nooit meer spaghetti carbonara zelf gemaakt).

En toen zaten we ineens in 2021. We mochten gaan stemmen. Ook daarover blogde ik. Er waren ineens een heleboel nieuwe partijen zoals de Feestpartij die iedere Nederlander €10.000 beloofde. Kaag stond na afloop op de tafel te dansen omdat D66 de tweede grootste partij werd (kan je het je nog voorstellen?).

We zaten wekelijks voor de buis om naar Mark en Hugo te kijken. We gingen massaal ’s avonds laat de hond uit laten wegens de avondklok. We overschreden hier en daar wat regels. Wat je wellicht alweer vergeten bent zijn de Trump-aanhangers die het Capitool bestormden, hoe we met zijn allen het ijs op gingen omdat er ineens heel veel sneeuw was en het hard vroor,  Limburg overstroomde door de grote hoeveelheid water die daar viel en Max Verstappen de wereldtitel pakte in de Formule 1. Maar het was ook het jaar waarin Peter R. de Vries ineens werd doodgeschoten op klaarlichte dag. Een man die veel betekend heeft voor nabestaanden, waar je de dag ervoor nog naar zat te kijken op de televisie. Die man was er ineens niet meer.

In dat jaar 2021 was ik in mijn blogs erg op zoek naar wie ik was en wie ik wilde zijn. Waar ik over wilde bloggen. Soms tips delen, maar soms ook het serieuze werk. In dat jaar schreef ik een blog waar ik nog steeds het meest trots op ben: Maak ruimte voor rouw. Dit leverde veel gesprekken op met docenten en collega’s op het werk. Iedereen had het gelezen. Vanaf dat moment vond ik wat beter mijn weg om te kunnen schrijven wat er op mijn hart ligt. Ik ben toen ook meer gaan schrijven over mijn stage, werk en andere kwesties die in de maatschappij spelen.

In 2022 durfde ik dan ook wat meer open te zijn over ideeën die ik had. Zoals mijn bijdrage aan Profielen Magazine waarin ik deelde meer een huismus te zijn, wat ik voorheen wel moeilijk vond. Ik ging in dat jaar officieel werken bij mijn stage, ging met 19 onbekende mensen naar de andere kant van de wereld en bezocht het concert van mijn lievelingsartiest in mijn eentje! Het was ook het jaar waarin ik voor het eerst corona kreeg, de pandemie ook (eindelijk) tot een eind kwam, de Russen de invasie in Oekraïne begonnen, de BOOS-video over The Voice of Holland verscheen, Queen Elizabeth overleed en in Seoel 153 jongeren tijdens Halloween door verdrukking om het leven kwamen. Dat Argentinië het WK won slaan we maar snel over 😉 Tot slot was 2022 ook het jaar met de meeste zonuren ooit gemeten!!!

Hierbij wil ik alle lezers van Profielen bedanken. Ik heb genoten van de gesprekken die jullie soms in de reacties met elkaar voerden. Ik wil schrijftrainer Merel Roze bedanken voor de nuttige workshops en de tijd die je voor ons amateurs hebt vrijgemaakt (want dat waren we zeker in het begin). En dan tot slot eindredacteur Edith, die drie jaar lang met mij samen heeft gewerkt om de blogs te krijgen zoals jullie ze lezen. Dankjewel daarvoor.

Volg ons op Instagram