Terwijl ik in de late uurtjes nog een grote inhaalslag maak met het nakijkwerk van zo’n honderd betogen, houd ik ondertussen nog een klein gaatje over om deze blog te typen. Onoverkomelijk glipt er dan zo nu en dan één van die betogen mijn column in. Die overtuigende stem had ik nou precies nodig om mijn punt te maken over de werkdruk.

Dit schooljaar sta ik voor het eerst als bevoegd docent voor de klas. Spannend, uiteraard! Mijn eerste salarisstrookje – ik gebruik het verkleinwoord niet uit stilistische overwegingen. En natuurlijk mijn eerste veel te optimistische taaklastformulier, want er staat in de kantlijn niks over werkdruk, overwerken in het weekend, late uurtjes maken (niet in café!) en (mentaal) voorbereiden op die éne klas. Gelukkig hebben we in het onderwijs de ‘werkdrukmiddelen’ – hoewel het bestaan van dit potje veelzeggend is.

En iedereen in mijn omgeving had me nog gewaarschuwd: ‘Menno, je moet er niet aan beginnen. Het is zwaar, ondankbaar werk. Je krijgt gezeik van leerlingen én hun ouders aan je kop. Je loopt een doodlopende weg in.’ En dit is nog maar een greep uit de vooroordelen over het onderwijs die ik naar mijn oren kreeg geslingerd. Afgezien van die opmerkingen doen m’n collega’s heel leuk en gezellig in de lerarenkamer.

Het is inderdaad zwaar. Geef maar eens een uur les aan dertig ongemotiveerde leerlingen, wanneer er twaalf concentratieproblemen hebben, drie faalangst, één sociaal-emotioneel instabiel is en er iedere les sowieso een persoon huilend de klas uitrent. Gelukkig zijn er altijd wel wat leerlingen die me willen troosten.

Ik moet wel zeggen: ik ben de moeilijkste niet. Als een leerling mij probeert uit te dagen, dan wens ik hem veel succes! Ik zit met die honderd betogen makkelijk nog tot 18.00 uur op school na te kijken. Ik heb alle tijd. Tenminste, dat is wat ik zeg. Het enige wat ik écht denk is: ‘Kut, tot 18.00 uur, en ik moet van mijn vriendin ook nog vanavond koken.’

Volg ons op Instagram