| 
|
Myrthe Metsch is kerndocent professionele identiteit bij de technische opleidingen van de Rotterdam Academy. Blogt over (leren) studeren en al het moois en lelijks wat daarbij komt kijken.
Foto: Paul van der Blom
Studenten gestart in studiejaar ’19 en ’20 hadden geen bindend studieadvies. Studenten gestart in studiejaar ’21 moeten voldoen aan minimaal 48 studiepunten behaald uit studiejaar 1, maar hebben daar twee jaar de tijd voor. Studenten gestart in studiejaar ’22 hebben weer iets nieuws: een dringend studieadvies (dsa).
Aankomend studiejaar geldt opnieuw een dsa en voor collegejaar ’25 oppert Minister Dijkgraaf een nieuwe norm van dertig studiepunten in jaar 1 en nog eens dertig in jaar 2. Dit zou de prestatiedruk voor studenten verlagen. Volgt u het nog?
In het rapport Professionals voor morgen – strategische agenda van de Vereniging van Hogescholen van 2019-2023 is de belofte van het experimenteren met het bsa al te lezen. De Vereniging van Hogescholen merkt terecht op dat het bsa an sich prima in te zetten is als pedagogisch instrument (zoals ik al schreef in mijn eerdere blog over het destijds afschaffen van het bsa).
Helaas bewerkstelligd(e) het bsa niet (altijd) wat werd beoogd. Het eerste jaar van studie X bij de Haagse Hogeschool net niet halen om vervolgens dezelfde studie in Rotterdam te gaan doen schiet inderdaad zijn doel voorbij. Fijner is dan als de student in de voor hem al bekende omgeving en peergroep alsnog het eerste jaar van zijn studie kan afronden op, in dit voorbeeld, de HHS. En eerlijk is eerlijk: ook voor een Hogeschool is al dat geswitch van studenten niet fijn, want erg onvoordelig qua bekostiging.
Het besluit van het college van bestuur verleden studiejaar om te kiezen voor een dringend in plaats van een bindend studieadvies kon ik dan ook – hoewel ook ik beren op de weg zag – prima volgen. Recent las ik op Profielen dan weer dat de medezeggenschapsraad liever opnieuw een bsa zou zien dan een dsa.
Nu het dsa voorlopig toch de weg is die we zijn ingeslagen stel ik voor dat we allereerst eens met elkaar vastleggen wat we nu eigenlijk beogen met het dsa. Te veel opties passeren wat mij betreft nu de revue, van kwaliteitsborging tot stressmanagementtool en misschien zelfs wel financieel gewin voor de onderwijsinstelling. Laten we vervolgens na een aantal jaar evalueren wat het effect is van een dsa.
Geef studenten de gelegenheid om te wennen aan een systeem waarin niet meer extern wordt bepaald of je wel snel genoeg voldoet of niet. Geef coaches en docenten de ruimte om (nieuwe?) pedagogische interventies te ontwikkelen voor studenten die niet (direct) voldoen aan het, toch ook extern opgelegde ideaal, van nominaal is normaal.
Experimenteren is soms nuttig, maar verander de doorstroomregels niet élk jaar van vorm en doel. Dat is mijn dringende studieadvies-advies.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Je hebt een goed punt maar we moeten ook niet uit het oog verliezen dat het vervallen BSA van 2019 en het uitgestelde BSA van collegejaar 2020 en 2021 een direct resultaat was van de covid-pandemie, en dit als een uitzonderlijke situatie moet worden beschouwd.
Het instellingsgeld van de HR (€9.174,- per jaar) bestaat voor een reden. Het kost ons zoveel om een student per jaar op te leiden. De student betaalt €2314,- hiervan; de rest krijgen wij in de vorm van een “rijksbijdrage.” Het probleem wat hogescholen en universiteiten hebben is dat na 4 jaar wij geen rijksbijdrage meer ontvangen. Dus een “langstudeerder” kost de school rond de €6800,- vanaf zijn/haar 5e schooljaar. Waar ik me altijd aan ergeren is dat dit alleen politiek opgelost kan worden: of het rijk ons meer geld geeft (totdat de student echt afstudeert), of zij ons de gelegenheid geven om studenten die te langzaam studeren weg te sturen.
@docent,
De diplomatermijn daarentegen is weer tien jaar dus er staat wel degelijk een limiet op hoe lang een student daadwerkelijk over het behalen van een diploma kan doen. De gelegenheid om ze weg te sturen bestaat dus al.
Ik heb ook wel een vraag over je berekening, die oppervlakkig heel logisch lijkt. Een hogerejaarsstudent heeft geen recht op lessen meer, en wordt geacht op eigen initiatief en zelfstudie de ontbrekende vakken te behalen.
Of een instituut daar nog begeleiding bij aanbiedt die de kosten wat verder omhoog brengt is aan het instituut, maar afgezien van een beetje administratief werk en nakijktijd, hoe kost een student nog steeds die 9.174 euro per jaar, zonder lessen? Denk dat het betalen van docenten om les te geven toch echt de bulk van die kosten betreft.
@docent
je zou maar als student durven om omstandigheden te hebben die ervoor zorgen dat je studievertraging hebt.