| 
|
Okke de Jong is hogeschooldocent en coördinator van het Excellentieprogramma van de Rotterdam Academy. Daarnaast is hij startup coach voor de Startup Academy. Hij schrijft graag over zijn studenten, de vele facetten van het docentschap en zichzelf. Eerdere blogs van Okke vind je hier.
Foto: Paul van der Blom
Het lukt me maar niet om Instagram van mijn telefoon te flikkeren. Stoppen met roken mislukt iedere keer. Helemaal geen alcohol drinken is tot nu toe kansloos gebleken. Ja, dat klinkt nogal hulpeloos. En dat is het ook. Ik ben behoorlijk verslavingsgevoelig. Maar het wordt ons ook allemaal niet makkelijk gemaakt. Er zijn hier duistere krachten aan het werk.
Sommige van de slimste mensen ter wereld zijn in Silicon Valley bezig om ons allemaal zo lang mogelijk door onze feed te laten scrollen. Des te langer we scrollen, des te hoger de advertentie-inkomsten. Daarbij is het niet relevant dat veel jongeren een negatief zelfbeeld krijgen en sommigen zelfmoord plegen. Death by Instagram. Kijk The Social Dilemma maar. Daarna weet je dat De Gram vergif voor de geest is, zoals ik tegen mijn communicatiestudenten vertel. Nogal immoreel dat ik ze ook moet leren hoe je Instagram optimaal inzet, maar ja, aan social media valt dus bijna niet te ontsnappen. Iedere keer dat ik weer een half uur van mijn leven verspild heb met scrollen, blijf ik verbijsterd en leeg achter.
Sigaretten zijn niet alleen nagels aan je doodskist, ze zitten ook barstensvol chemicaliën die ultraverslavend zijn. Als ik weer ’ns gestopt ben, dan word ik dagenlang zo depressief en chagrijnig, dat ik significant lagere cijfers aan mijn studenten geef. En mijn verslaafde geest gebruikt dat vervolgens als rechtvaardiging om toch maar weer te gaan roken. Zelfs de gedachte om voor de zoveelste keer te stoppen deprimeert me al, hoewel ik wéét dat mijn verslaafde geest mij dingen wijsmaakt.
Alcohol is sociaal zo geïntegreerd, dat mensen het echt heel raar vinden als je weigert om mee te drinken. Ik moet soms echt tot drie keer toe weigeren, omdat mensen het zo ‘ongezellig’ vinden als je niet samen met hen duizenden van je eigen hersencellen vermoordt, je lever overbelast en dronken liederen lalt. Decennialange vriendschappen veranderen als je niet langer ‘los wilt gaan’ en liever nuchter door het leven gaat. In een rechte lijn, zonder te zwabberen.
En toch: ik moet het kunnen. Als zoveel andere mensen niet roken, drinken en/of scrollen, waarom ik dan niet? Omdat ik minder wilskracht zou hebben? Omdat ik geen ruggengraat heb? Omdat ik een slappe zak ben? Nee dus. Dat is allemaal lulkoek van mensen die zichzelf beter vinden dan jij. Laten we elkaar niet afzeiken, maar juist helpen. Steun elkaar. Moedig je medemens aan, als ze worstelen met hun gokverslaving, hun drankverslaving, hun scrollverslaving, hun nicotineverslaving, hun gameverslaving, hun shopverslaving. En versla de duistere krachten.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Go Okke, go. Ik sluit me helemaal aan bij je pleidooi, niet oordelen maar elkaar steunen en aanmoedigen. Bij het volgende RAc-feestje kunnen we samen niet-drinken en genieten van een non-alcoholisch glas en sociaal contact buiten de squares.
Verslaving is het effectiefste verdienmodel ooit bedacht. Ik ben er ook nog niet uit hoe we dat de maatschappij uit gaan helpen. Vooralsnog begint het bij jezelf. Kies je verslavingen zeer zorgvuldig uit, en beperk je tot 2, hoogstens 3 verslavingen tegelijk, die bovendien passen bij je levensfase en situatie. Verdien genoeg geld, want de echte ellende begint als je er geen geld meer voor hebt. Succes iedereen!
Heel herkenbaar! Ik heb onlangs mijn Twitterverslaving geheel onbewust ingeruild voor een Vintedverslaving: wat draaien onze hersenen ons toch vaak een loer; denk je het e.e.a. uit vrije wil onder controle te hebben, tuin je weer ergens anders in…
@Afke, op zich kan het inruilen een netto positief effect opleveren als hetgene wat je kwijtraakt meer negatieve consequenties heeft dan hetgene waar je het mee vervangt. Wetende dat we vaak dingen op deze wijze vervangen is een bewuste aanpak van vervanging allicht een best goede tactiek.
Uiteindelijk zoeken we toch die bevrediging, en niemand gaat het op pure wilskracht redden. We kiezen niet wat we willen, in het beste scenario hebben we een tweede orde van ‘willen’ waarin we beslissingen maken over de onbewuste wil. Je kan die onbewuste driften beter sturen, dan er lijnrecht tegen in gaan.