| 
|
Okke de Jong is hogeschooldocent en coördinator van het Excellentieprogramma van de Rotterdam Academy. Daarnaast is hij startup coach voor de Startup Academy. Hij schrijft graag over zijn studenten, de vele facetten van het docentschap en zichzelf. Eerdere blogs van Okke vind je hier.
Foto: Paul van der Blom
Vorige week gebeurde er iets wat zeer zelden voorkomt. Iets wat je niet zou verwachten op een hogeschool. Iets wat je niet te vaak moet doen, als docent. Iets waarbij je wel functioneel kwaad mag worden, maar dus niet écht pissig. Ik moest een paardenmiddel inzetten. Ik stuurde drie studenten mijn les uit.
Ja, natuurlijk had ik ze gewaarschuwd. Twee keer zelfs. Ik had ze vriendelijk doch dringend verzocht om niet door mijn uitleg heen te ouwehoeren. Ik benadrukte heel empathisch dat het inderdaad vrijdagmiddag is, dat ik hun onrust goed snapte, dat ik met ze meeleefde. Maar dat ze toch echt even actief met de les mee moesten doen, zodat ze op het tentamen niet met hun bek vol tanden zouden staan.
Maar nee hoor. Deze dames vonden hun kletspraatjes met elkaar belangrijker dan de communicatietheorie die de basis vormt van hun toekomstige loopbaan. Sterker nog: ze reageerden geïrriteerd toen ik hen vragen stelde over de stof. Alsof ik een soort indringer was in hun besloten, verheven wereld. Alsof het pervers is om nieuwe dingen te leren.
Ondanks alle nuanceringen vraag ik me soms af of onze studenten nou echt zo kinderachtig zijn. Vaak hebben ze al een startbevoegdheid en kunnen ze direct aan het werk; ze kiezen dus zelf voor een vervolgopleiding. Waarom zijn ze dan vaak zo weinig gemotiveerd? Waarom komen studenten zo weinig naar de les? Waarom zien ze tussenuren als ‘wachttijd’? Waarom maakt slechts een minderheid hun huiswerk? Waar blijft die professionele nieuwsgierigheid voor hun toekomstige vak? Waar blijft dat professionele gedrag?
Het collegegeld dat studenten betalen dekt slechts een vijfde van de daadwerkelijke kosten van hun studie. De rest wordt opgebracht door de belastingbetaler. En wat eisen we terug, voor dat geld? Bitter weinig, wat mij betreft. Het BSA is inmiddels afgeschaft. Studenten hoeven nog maar erg weinig. En tonen dus weinig dankbaarheid voor de kansen die ze krijgen. Opletten tijdens de les, aantekeningen maken en vragen stellen als je iets niet snapt: dat is dus al teveel gevraagd. Studenten zijn soms zelfs zo infantiel om lessen te verstoren.
Maar niet bij mij dus. Mijn geduld is eindig. Ik wens deze dames veel succes met hun tentamen.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Beste Okke, dit is iets wat mij jaren heeft verbaasd en geërgerd. Zelf bij een opleiding waar (nog steeds) een stevige fixus op zit, liep het gekwebbel soms de spuigaten uit. Overigens ergeren andere studenten zich er ook aan. Ik he hier ooit de PES op losgelaten (een model dat gebruikt wordt om een verpleegprobleem te analyseren) en ik kwam op het volgende: bij de P van probleem zette ik ‘Studenten letten niet op’, bij de S van symptomen ‘Gekwebbel in de klas’, maar wat ik bij de E van ethologie in moest vullen? Was het desinteresse, de nog niet volgroeide hersenen en dus het onvermogen gevolgen voor de langer termijn in te schatten? Was het de manier van onderwijs geven? Waren het de boeken, die alleen al om het feit dat ze een boek waren, niet genoeg gelezen werden? Had ik als docent een andere beleving van wat überhaupt goed onderwijs en een goede studenthouding is? Hadden we iets aan de NSE of studentevaluaties om dit probleem te lijf te gaan? (Nee). Voor mij is het nu makkelijk praten: ik werk als studiecoach bij de flexibele deeltijd verpleegkunde; de studenten zijn meestal 30+, altijd professional en vinden het fijn als ik een keer iets uitleg. Dus dan ga ik toch stiekem denken dat bij de E ‘leeftijd’ en ‘beeld van het beroep’ moet staan. Maar daar heb jij niet zo veel aan denk ik.
En daarnaast, in plaats van óver studenten te praten, ben ik wel benieuwd wat studenten hier nu zelf van vinden. Student, herken je het kwebbelprobleem? Weet jij waarom dit gebeurt en wat we kunnen doen om de les niet hierdoor te laten verstoren? Denk met ons mee!
*etiologie #autocorrect
Hoi, als student kan ik inderdaad wel mee praten over dit onderwerp. Meestal ligt het wel een beetje aan de manier van onderwijs geven. De Hogeschool onderwijst vaak via het “Spring door het hoepeltje” model, en is daarbij zelf niet altijd actief bezig met het overbrengen van kennis!
Net zoals je zelf al zei: “Vaak hebben ze al een startbevoegdheid en kunnen ze direct aan het werk; ze kiezen dus zelf voor een vervolgopleiding. Waarom zijn ze dan vaak zo weinig gemotiveerd?” Dat gaat bij mij ook op. Als ik vandaag stop met school, had ik gisteren al een baan voor c.a. 2800 netto!
De reden dat ik voor een vervolgopleiding kies, is eigenlijk gewoon het papiertje. Uit de lessen haal ik namelijk niet zo heel erg veel. “Monkey sees, monkey does!” Dat beeld heb ik bij mijn opleiding, en dat is niet heel motiverend. Voor iemand met een startkwalificatie, 2 keer een half jaar stage, en 3 jaar werkervaring is het vrij duidelijk dat ik in de klas niets beters leer dan in de beroepspraktijk.
Maar helaas zit ik niet in de beroepspraktijk, waar ik van 9 tot 5 tussen mijn collega’s zit die mij kunnen helpen. Waar ik even naar binnen kan lopen met een vraag. Ik zit ongeveer 8 klokuren per week in de les, die een docent zo veel mogelijk volpropt. Wat ten koste gaat van het onderwijs uiteraard. Tijdens de les krijg je allemaal groepsopdrachten, waar je de overige 32 uur studielast maar mee moet vullen. En informatie over de opdracht moet ik maar zelf uitzoeken, want daar was in de korte les geen tijd voor. Via de Whatsapp moet ik dan maar afspreken met mijn groepsgenoten die op de “vrije” dagen aan het werk zijn om hun kamerte kunnen betalen. Het resultaat: “Ik doe maar gewoon wat!”
Ik vind het ook altijd mooi om de blogs van MarkSmit te lezen over “Op zoek naar de essentie”, want ik heb het idee dat het zo niet helemaal goed gaat met het onderwijs. Hoezo worden studiepunten trouwens aangeduid als veelvoud van 28 uur, en niet op basis van leerdoelen? Zo heb ik eerder de intentie om “Monkey sees, monkey does!” de 40 uur te vullen, en niet de intentie omiets te leren. Dat doe ik wel in de beroepspraktijk!
Vanuit de onderwijsondersteuning herken ik dit gedrag wel. Ik durf ook niet te zeggen waar dit aan ligt. ik denk aan vele factoren. Bij ons merken we dat de student erg makkelijk is, weinig kritiek kan hebben en de wereld zich aan hen moet aanpassen. Voorbeeld: Zo zijn er studenten die boos op ons worden als we hen weigeren voor deelname aan tentamens omdat de student geen geldig ID-bewijs bij zich hebben en dat wij het moeten oplossen i.v.m. dat wij ervoor betaald worden.
Volgens mij is dit overigens een breder, maatschappelijk probleem. Mensen schijnen steeds vaker te denken dat de wereld zich aan hen dient aan te passen. Maar helaas…