Daar lig ik dan in het kluivernet van een zeilschip. Aan stuurboord zie ik een zandbank waar misschien wel vijftig zeehonden liggen. En voor mij zie ik de heerlijke zeegang die de boot rustig op en neer laat bewegen. Ik voel een traan langs mijn wangen lopen. Even ben ik in het paradijs! 

Eind vorig jaar kreeg ik van een docent een flyer in de handen gedrukt, waarop stond dat ik mij kon opgeven voor een zevendaagse excursie naar de Waddenzee. Mooiste van alles: We zaten een week op een zeilschip. Er konden maar drie studenten van de Hogeschool Rotterdam mee, dus zo snel als mogelijk heb ik mij ingeschreven!  

Gek genoeg waren er maar drie inschrijvingen, dus ik kon mee. In januari, maart, mei en juni hadden we voorbereidende lesdagen op de zaterdagmiddag. Driemaal in Utrecht, en zelfs een keer in Eindhoven. Die in maart miste ik, omdat ik toen op de Filipijnen zat. Alle drie overige bijeenkomsten pakte ik in de ochtend meteen een Parkrun mee, waardoor ik bij de groep studenten al snel als sportief over kwam! 

Op 15 juli om 10 uur stond ik in de haven van Harlingen. Bij het zien van alle zeilschepen ging mijn hart meteen sneller kloppen. Hier had ik toch een partij zin in! 

Na een korte introductie van de schipper was het tijd om koers te zetten naar Terschelling. Nog geen vijf minuten de haven uit gingen de zeilen al omhoog. Vanaf het eerste moment was duidelijk dat ik veel plezier in het zeilen had. Ik mocht daarom ook het zeilschip sturen zodat de schipper de andere mensen aan boord instructies kon geven. Het vertrouwen dat ik kreeg om een schip van 32 meter te besturen gaf mij kippenvel, en tranen in de ogen. 

Na twee nachten op Terschelling te hebben gelegen gingen we met heerlijk hoge golven naar Vlieland. Op deze dag voeren we langs de zeehonden, en vond ik het kluivernet als mijn favoriete plek aan boord. De laatste nacht lagen we voor anker midden op de Waddenzee. Die nacht was het helder, en heb ik voor het eerst in mijn leven de Melkweg gezien. Jullie raden het al: Opnieuw tranen in de ogen! 

En na deze bijzondere nacht zeilden we voor de wind weer terug naar de haven van Harlingen, waar het tijd was om afscheid te nemen. Niet alleen het zeilen was fantastisch, ik heb deze week ook vrienden voor het leven gemaakt. Bij het afscheid nemen kwamen voor de laatste keer de tranen. Onvoorstelbaar mooi om mijn bachelor zo af te sluiten! 

Volg ons op Instagram