Cheryl Chotkan is docent bij social work en schreef ‘De Verstikking’, een roman over journalist Chaya Mahadev die los probeert te komen van haar vooraanstaande familie maar door haar werk juist tot hen veroordeeld wordt. ‘Het gaat ook over de problematiek die we binnen onze gemeenschap zien, en waar niet over gesproken wordt.’  

‘Nadat ik net was afgestudeerd ben ik als vrijwilliger verbonden geweest aan een Hindoestaans glossy tijdschrift, HinduLife Magazine. Dit deed ik naast een fulltime baan. Ik begon als schrijver en werd vervolgens redacteur en eindredacteur. Op de basis- en middelbare school heb ik ook toneelstukken en verhalen geschreven. Het schrijven zat er dus altijd wel in en ik vond het ook erg leuk om te doen. Ooit zou ik een boek schrijven wist ik, maar het kwam er nooit van. Ik had een druk sociaal leven en later een gezin. Op het moment dat mijn kinderen wat ouder waren had ik eindelijk de tijd om er echt aan te beginnen. Na ongeveer een jaar eraan werken is het eerste deel nu af.

‘Ik ben zelf Surinaams-Hindoestaans en in Nederland geboren en getogen en van mening dat er weinig boeken zijn waarmee wij ons kunnen identificeren. Er zijn wel veel Indiase of Surinaamse schrijvers, maar die culturen zijn toch anders dan de Surinaams-Hindoestaanse cultuur. Wat ik graag wil doen is een reeks schrijven, een soort familiedrama zoals de Netflix-serie Dynasty. Een verhaal met veel glitter, glamour en drama — vooral heel veel drama. En het gaat ook over de problematiek die we echt binnen onze gemeenschap zien, en waar niet over gesproken wordt. Ik vind het belangrijk om door zo’n verhaal het gesprek met elkaar aan te gaan. De Verstikking is het eerste deel van een serie boeken over de perikelen rondom de familie Mahadev.

‘Wat ik graag wil doen is een reeks schrijven, een soort familiedrama zoals de Netflix-serie Dynasty.’

‘Het eerste boek gaat over Chaya, een jonge vrouw die zich heeft gedistantieerd van haar welgestelde Hindoestaans-Surinaamse familie. Ze wil niet dat haar bekende achternaam haar leven bepaalt en werkt onder haar moeders achternaam als journalist bij de Rotterdamse Courant. Op een gegeven moment krijgt ze een opdracht om ter gelegenheid van het gouden huwelijk van haar grootouders een artikel te schrijven, en wordt duidelijk dat ze bij deze familie hoort. Ze gaat uiteindelijk wel het onderzoek doen en ontdekt allerlei geheimen en gebeurtenissen waar niemand in haar familie ooit iets over heeft gezegd.  

‘Chaya is Indiaans-Hindoestaans maar voelt ze zich ook westers, het verhaal gaat ook over de twee werelden waartussen ze moet balanceren. Ik ben een stuk ouder maar herken dat ook wel. Mijn ouders waren wel ruimdenkend, ze vonden dat ik lekker moest studeren en mijn eigen ding moest doen. Maar ik had genoeg leeftijdsgenootjes die dat niet konden of mochten, of die direct na het afstuderen moesten trouwen.

‘Ik vind het individu belangrijk, niet zozeer de verwachtingen van de omgeving.’

‘Als docent aan de hogeschool zie ik nu nog steeds dat er veel meiden zijn met een Hindoestaanse, Turkse of Marokkaanse achtergrond, die in het laatste jaar van hun studie hun verloving aankondigen. Ik vraag weleens aan ze hoe dat gaat, en krijg dan vaak te horen dat er toch wel onuitgesproken verwachtingen zijn. Jongere neven en nichten van mij die ik hierover sprak herkennen dit ook. Ze vinden het moeilijk om erover in gesprek te gaan met hun ouders, en om aan te geven dat ze bijvoorbeeld liever eerst een jaar willen reizen. Hun ouders zijn vaak jong getrouwd en geven dat nog steeds door. Het zou fijn zijn als we daar vanaf komen. Ik vind het individu belangrijk, niet zozeer de verwachtingen van de omgeving.

‘Een ander belangrijk thema voor mij, dat ook aan bod komt in het boek, is mensen met een beperking. Het zusje van Chaya is geboren met een zuurstoftekort en wordt vanwege haar beperking niet erkend door haar vaders familie. Ze mag er eigenlijk niet zijn. Van sommige kennissen dacht ik ook altijd dat ze maar een kind hadden omdat ze op feestjes altijd maar een kind meenamen. Maar dan bleken ze er toch twee te hebben, het andere kind was gehandicapt en werd daarom thuisgelaten. Daar werd verder niet over gesproken. In het boek wordt ook de seksuele geaardheid van een van de personages besproken en de struggles die het wel of niet ‘out-en’ met zich meebrengt.

‘Door erover te praten kun je jongeren empoweren om wel de stap te nemen om voor zichzelf te kiezen.’

‘Dit heeft alles te maken met een schaamtecultuur: als iets anders loopt heeft men de neiging om zich daarvoor te schamen, terwijl het eigenlijk gewoon bij het leven hoort. Voor de lancering bedacht mijn nichtje de hashtag #familyorme (family or me?, red.), maar eigenlijk moet die keuze tussen familie of wat jij wilt er helemaal niet zijn. Familie hoort er altijd te zijn. Ik hoop met dit verhaal een bijdrage te leveren aan een inclusievere samenleving. Het gaat mij vooral om het starten van een gesprek. Door erover te praten kun je de barrière van schaamte misschien wegnemen, en jongeren empoweren om wel de stap te nemen om voor zichzelf te kiezen.’

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram