Robbin Goedhart is docent bij leisure en event management aan de Willem en de Kooning Academie. In november kreeg zijn zoon Jip (9) acute leukemie. In april rent hij de Marathon om geld in te zamelen voor het Prinses Maxima Centrum. ‘We kwamen in een enorme rollercoaster terecht en daar zitten we nog steeds in.’

‘Naast docent ben ik ook coördinator bij de minor events strategic design. Een superleuke en erg populaire minor. We kijken naar hoe je evenementen op een strategische manier inzet. In september begint die weer en dan hoop ik gewoon weer aan te schuiven. Dit jaar is dat allemaal een beetje anders gelopen. Halverwege het jaar lukte het me allemaal niet meer omdat Jip ziek werd.

‘Op het moment dat we uit eten zouden gaan, ging de telefoon en hing de huisarts aan de lijn.’

‘Hij was al drie weken flink aan het hoesten en had weinig energie. Op een gegeven moment zijn we toch maar naar de huisarts gegaan. Die heeft bloed geprikt maar daar kwam toen niet zo veel uit. Maar hij bleef hoesten en had af en aan koorts. Toen, op de verjaardag van mijn vrouw nota bene, zijn we toch nog maar eens gaan testen. Op het moment dat we uit eten zouden gaan, ging de telefoon en hing de huisarts aan de lijn. Het bleek helemaal mis. We moesten meteen naar het ziekenhuis komen omdat zijn bloedwaardes er raar uitzagen.

‘Foute boel dus. Jip werd met de ambulance naar het Prinses Maxima Centrum in Utrecht gebracht waar hij direct met de behandeling startte. Dat was dus in november en sindsdien zitten we daar voor lange tijd. Om beurten steunen we Jip tijdens zijn behandelingen en in deze zeer heftige tijd. We hebben nog een zoon, Ollie van 12, die net in de brugklas zit. Voor hem moeten we er natuurlijk ook zijn. Gelukkig gaat het met hem allemaal heel goed, ook op school. Maar toch, het leven gaat tegelijkertijd ook gewoon door. Dat is zo raar.

‘De artsen hebben meteen het eerlijke verhaal verteld, ook waar Jip bij was.’

‘Toen we het hoorden, stortte onze wereld in. De artsen hebben meteen het eerlijke verhaal verteld, ook waar Jip bij was: “Je bent heel erg ziek en je gaat naar een speciaal ziekenhuis waar ze meteen met je aan de gang gaan. Gelukkig zijn de prognoses tegenwoordig veel beter dan twintig jaar geleden. Dus we gaan er alles aan doen om je er weer bovenop te krijgen”. Vervolgens kwamen we in een enorme rollercoaster terecht en daar zitten we nog steeds in. Overgeleverd aan alles wat er op je af komt. Het is niet te voorspellen. Al weken lang gaan we ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Behandelingen, onderzoeken, antibiotica als hij weer een virusje oploopt. Het gaat maar door.

‘Hoewel leukemie de meest voorkomende vorm van kinderkanker is – tweehonderd kinderen per jaar krijgen het – is de vorm die Jip heeft weer behoorlijk zeldzaam. Hij heeft acute leukemie van de T-cellen. Van het begin af aan hoorden we al dat de behandeling twee jaar zou duren, met verschillende chemotherapieën, waar hij direct al mee begon.

‘Gelukkig is er een match gevonden en die transplantatie heeft hij afgelopen week gehad.’

‘Al snel bleken zijn waardes behoorlijk raar te zijn en bleek hij ook nog een bijzonder gen te hebben waardoor het niet helemaal liep zoals ze hadden gehoopt. Hij beef maar schommelen met de testen en bleek in een hoog-risicogroep te zitten. Daardoor is besloten dat hij op de meest intensieve manier die je maar kunt bedenken, behandeld moest worden: met stamceltransplantatie, in zijn geval van navelstrengbloed. Gelukkig is er een match gevonden en die transplantatie heeft hij afgelopen week gehad. De  transplantatie zelf is goed gegaan. Hij heeft wel bijwerkingen maar die waren voorspeld. Hij ligt voor zeker twee maanden in isolatie totdat de gezonde cellen hopelijk hun werk gaan doen. Nu maar afwachten of het aanslaat.

‘Jip zelf is een eigenwijze boef. Hij wil uitvinder worden en hij zit er ook helemaal bovenop. Hij wil alles weten en is heel scherp op alles wat de artsen doen. Ieder fout buisje, ziet hij. En daar spreekt hij ze dan ook op aan. Je ziet dat hij er zelf grip op wil houden en dat is denk ik ook heel goed. Het is zijn manier om ermee om te gaan.

‘We hebben van het begin af aan tegen elkaar gezegd dat we blijven sporten. Dat houdt je mentaal en fysiek fit en dat heb je hartstikke nodig.’

‘Als gezin maken we uiteraard een zeer heftige periode door waarin we ook af en toe behoorlijk uit elkaar getrokken worden. We wisselen natuurlijk zoveel mogelijk af zodat ook altijd een van ons bij Ollie kan zijn en we er thuis ook een beetje een ritme in kunnen houden, ook om bij te kunnen slapen en op adem te komen. We zijn allebei behoorlijk sportief en we hebben van het begin af aan ook tegen elkaar gezegd dat we gewoon blijven sporten. Dat houdt je mentaal en fysiek fit en dat heb je hartstikke nodig. Want zo’n ziekenhuisleven, dat trekt echt wel een wissel op je gezondheid. Ik slaap veel te weinig, ik krijg een droge, rode huid. Kortom, ik word er niet jonger op. Goed voor jezelf zorgen is dan extra belangrijk.

‘Hardlopen is mijn sport en dat ben ik dus ook gewoon blijven doen. Sterker nog, ik ga in april zelfs meedoen aan de Marathon van Rotterdam. Voor de eerste keer. Langere afstanden doe ik altijd al maar nog nooit eerder die 42,2 kilometer.

‘In eerste instantie wilde ik hem gewoon voor mezelf lopen, maar inmiddels heb ik een heel goed doel. Het Prinses Maxima Centrum in Utrecht, waar Jip wordt behandeld, is het nummer 1 kinderoncologisch centrum van Europa en waarschijnlijk ook wel van de wereld. Het is een plek waar je in heel goede handen bent, waar je als kind en als ouders alle zorg en begeleiding rond sporten, school en gezond eten, krijgt die je nodig hebt en waar je je ook thuis voelt.

‘Mijn streefbedrag was 10 duizend euro en daar zit ik nu al overheen.’

‘Ik kwam erachter dat het bijna helemaal met particulier geld is opgezet. Niet alles wordt vergoed. Uiteraard wel de behandelingen en het overnachten van je kind. Maar niet van de ouders. Voor ons is het zo ontzettend fijn dat we er continu bij kunnen zijn en bij Jip in het ziekenhuis kunnen overnachten. Op 16 april hoop ik dus een heleboel geld in te zamelen voor het goede doel. Mijn streefbedrag was 10 duizend euro en daar zit ik nu al overheen. Een geweldige motivatie dus om straks te gaan rennen. Samen met HR collega Rob Schoute overigens en een paar van mijn vrienden.  Niet alleen voor Jip maar voor al die zieke kinderen en hun ouders.’

Hier vind je meer informatie over Robbins actie.

Tekst en foto: Sanne van der Most