Toen ik in de kerstvakantie weer op Schiphol landde, moest ik even een traantje laten. Enerzijds omdat de turbulentie tijdens de vlucht echt verschrikkelijk was, maar ook omdat ik me na vier maanden weer op Nederlands bodem bevond. Gek genoeg gebeurde precies hetzelfde toen ik weer in Spanje landde om de laatste drie weken van mijn avontuur aan te gaan. Wat is nu mijn thuis? 

Ik zit terwijl ik dit schrijf in mijn kamer, de zon schijnt door mijn ramen en het is 12 graden buiten. Veel beter dan de -3 van Rotterdam vandaag. Ik heb al gedag gezegd tegen veel mensen die na de kerstvakantie niet meer terugkomen en dat is een raar gevoel. Ik heb hen de afgelopen vijf maanden elke dag gezien en nu ga ik ze alleen maar op Instagram zien in hun thuislanden. Nog maar drie weken hier. Dan is het afgelopen … 

Dankbaar. Het is het enige woord dat ik kan bedenken om mijn avontuur in Santander te beschrijven. Ik ben zo dankbaar voor de nieuwe vrienden die ik heb gemaakt, last-minute-tripjes naar zonnige bestemmingen en het feit dat veel van mijn familie en vrienden van thuis mij zijn komen opzoeken hier.  

De Spaanse cultuur zal ik voor altijd koesteren: het vele buiten zijn, dingen laten zijn zoals ze zijn, hard lachen en veel praten over onzin, de vriendelijkheid van de mensen op straat. Het is zo anders dan in Nederland en ik kan eigenlijk gewoon nog steeds niet geloven dat ik dit heb mogen beleven.  

Als je mij vraagt of je een Erasmus-ervaring moet aangaan is mijn antwoord: honderd procent JA! Op mijn opleiding werd gezegd dat je veel moest sparen voordat je gaat. Dat was iets wat mij bang maakte, want ik had dat helemaal niet gedaan. Uiteindelijk was het eigenlijk ook niet nodig met alle subsidies die je krijgt. Daarnaast is het echt een once-in-a-lifetime experience, dus ook al moet je extra lenen: just do it! Geld komt wel weer terug, de kans op zo’n ervaring niet.  

Als ik nu terugkijk naar hoe ik aankwam in Spanje (doodsbang of ik wel vrienden zou krijgen, de taal niet sprekend en totaal onbekend in de stad) lijkt dat zo ver weg. Na de eerste week had ik al helemaal mijn plekje gevonden en wilde ik mijn tijd hier voor niets ruilen.  

Ik heb geleerd dat het niet erg is om bang te zijn voor nieuwe ervaringen, dat je altijd weer op je plek valt en vooral hoe bijzonder het leven wel niet kan zijn. Mijn enige obstakel? De vier tentamens die er nog aankomen. Oh ja, en afstuderen …

Maar eerst ga ik nog genieten van mijn laatste drie weken hier. Surfen, cañas en reggaeton, here I come!  

Volg ons op Instagram