Als docent bij een hogeschool heb je met aardig wat werkdruk te maken. Mijn collega-blogger Petra Madelon schreef daar vorige maand al een mooi stuk over. Die werkdruk maakt dat ik soms op de automatische piloot ga. Dan word ik geleefd door het lesrooster.

Lessen volgen op vergaderingen, volgen op gesprekjes met studenten, volgen op vergaderingen, volgen op gesprekjes met collega’s, volgen op nog meer lessen. En dan is het nakijkwerk nog niet eens begonnen.

Dit zeg ik niet om te klagen, maar soms moet ik even van me af schrijven om alles op een rijtje te zetten. Om feiten van fictie te blijven onderscheiden. Soms gaan dingen in mijn hoofd nogal door elkaar heen lopen namelijk.

Vorige week zat ik bijvoorbeeld in de kantine van Museumpark mijn zelf meegebrachte boterhammetjes op te eten en daar zag ik een paar felgele strandstoelen naast felgekleurde ‘benzinepompen’ staan met daarboven – heel omineus – het woord ‘blijtanken’.

Dat soort acties doet me meteen aan Brave New World van Aldous Huxley denken, de dystopische roman waarin burgers gelukkig gehouden worden door een drug met de naam ‘soma’. Gelukkig en in slaap gesust, zodat burgers niet meer nadenken over echte problemen en werkelijk onrecht. Dit is natuurlijk allemaal veel te ver gezocht van mij, maar zo gaat het dus in mijn hoofd.

Maar dit is allemaal nog vrij duidelijk. Het werd ingewikkeld omdat de week daarvóór op diezelfde plek in de kantine van Museumpark een teach-in over Gaza werd gehouden. Geen felle kleuren, maar wel spandoeken en een banner tegen onrecht. Niet dat ik het overal mee eens ben en ik hoop dat er eens een gesprek komt waar ruimte is voor alle kanten van het verhaal. Maar deze groep durfde het tenminste aan hun stem te laten horen.

Dat liep dus in mijn hoofd door elkaar heen: dat blijtanken en het verdriet van Gaza. Ik kan het maar moeilijk met elkaar rijmen.

De verschillende reacties van ‘de organisatie’ op deze beide fenomenen is ook opvallend voor iemand zoals ik (ik probeer het bij mezelf te houden, want dan blijft het veilig voor iedereen). Want het blije tanken wordt niet als iets problematisch gezien. Dat is gewoon leuk toch? Een gebbetje in het kader van studentenwelzijn.

Over het verdrietige wordt echter eindeloos moeilijk gedaan. Het nieuwsbericht op HINT van 11 oktober eindigde met de zin: ‘We kijken terug op een middag waarin studenten en medewerkers op vreedzame wijze hun ervaring en perspectief hebben kunnen uiten zonder het onderwijs op locatie te verstoren.’

Nou, bedankt!! Ik zou een heel blog kunnen wijden aan het ontleden van alleen al deze ene zin. Maar er spreekt maar weinig vertrouwen uit dat we misschien wél een serieus, inhoudelijk gesprek zouden kunnen voeren over moeilijke onderwerpen.

Het college van bestuur kondigt al lange tijd aan dat er eens een dialoog gevoerd zal gaan worden. Je vraagt je inmiddels af of die er eigenlijk wel echt gaat komen. Hoe dan ook, als er bij voorbaat al zoveel angst is voor de ‘ervaring en het perspectief’ van mensen, dan weet ik niet of dat gesprek wel goed van de grond gaat komen.

Misschien is het een idee om dat blijtankstation neer te zetten bij die dialoog. Dan kunnen de mensen die teveel onrust ervaren bij het perspectief van anderen ter plekke even hun endorfine-level bijwerken.