Een paar weken voor de kerstvakantie ben ik begonnen aan een cursus Frans bij de Alliance Française aan de Westersingel. Ik wil graag Frans leren spreken en lezen. In mijn verbeelding lees ik straks Simone de Beauvoir, of Michel Houellebecq in de originele taal.

Maar ik weet het niet hoor. Het is niet dat ik een absolute beginner ben, maar je moet me ook niet midden op de Champs-Elysées zetten nog. In de vakantie probeerde ik de Netflix-serie Les combattantes te kijken zonder ondertiteling. Ik kon bij wijze van spreken nog net bevatten dat er gedoe met de Duitsers was (het verhaal speelt zich af tijdens de Eerste Wereldoorlog), maar dat was het dan ook wel. Fransen slikken en zuchten de helft van alle woorden weg en de rest komt er trop vite uit. Ik was wel echt teleurgesteld! Na vijf lessen van drie uur voelde het nog steeds alsof ik helemaal niks begreep. Ik ben een ongeduldige student.

Het is denk ik wel goed om als docent weer eens te ervaren hoe het is om iets te moeten leren waar je nog helemaal geen verstand van hebt. De ervaring dat je docent (ma prof s’appelle Aurélie) je een opdracht geeft, maar je niet snapt wat nou precies de bedoeling is, is goud waard. Het is nu al een paar keer gebeurd dat Aurélie onze klas een vraag stelde in het Frans en er daarna een diepe, vertwijfelde stilte viel. Geen idee wat ze zei. Je zou zeggen dat we dan als volwassen mensen even vragen om plus lentement de vraag te herhalen. Maar blijkbaar kies je er als student op een gegeven moment toch voor om schaapachtig ja te knikken als ze vraagt of we hebben begrepen wat het huiswerk is voor de volgende les.

En dan zie ik de teleurstelling, vermengd met twijfel, lichte irritatie en een beetje zelfhaat dans les yeux d’Aurélie als we het huiswerk niet hebben gedaan, zoals we het moesten doen. Dat begrijp ik heel goed! Zij denkt dat ze duidelijk is geweest en wij – studenten – hebben bevestigend geknikt. Dus waarom hebben we de opdracht niet gewoon gedaan? Ik herken mijzelf op dat moment in Aurélie. Ik ga er als docent ook onbewust vanuit dat iets nieuws leren als een rechte, vloeiende lijn schuin naar boven is. Dus waarom dan dat gedraal?

Ik zou haar dan graag willen uitleggen hoe het zit. Dat ik echt graag van haar wil leren, maar dat ik de opdracht niet heb begrepen en ook niet zo goed weet waarom ik dat niet heb gezegd. Dat ik toch bang ben om stomme dingen te zeggen, ook al druk ik mijn eigen étudiantes dagelijks op het hart dat het oké is om fouten te maken. Dat je daar juist van leert. Maar blijkbaar werkt dat niet zo in de praktijk. Het voelt toch anders als je zelf in de klas zit. Ik merk dat ik als student toch de sfeer een beetje goed wil houden en bang ben dat ik mijn docent in een existentiële crisis duw door de confrontatie met mijn onvermogen.  En daarom knikte ik maar comme un mouton dat ik het heus allemaal wel had begrepen.

Maar ik kan nog niet zo goed Frans spreken, dus ik zou het alleen maar erger maken als ik het probeerde uit te leggen. Dus ploeter ik nog even door tot mijn zelfvertrouwen iets groter is geworden. Op naar een leerzaam 2024!

Volg ons op Instagram