Voor het eerst heb ik me gewaagd aan ‘goede’ voornemens. Om eens een leuke andere weg in te slaan besloot ik mezelf wat uitdagende afspraken op te leggen.

Afspraken waarvan ik eigenlijk al weet dat ze kansloos zijn: drie keer per week sporten, iedere dag een zelfgemaakte salade meenemen, iedere dag koken, twee keer in de week iets bakken, iedere avond huiswerk maken voor school en projecten voorbereiden voor stage, mijn blog ruim van tevoren aanleveren en regelmatig mediteren. En toch wil ik het proberen, want ook ìk wil een beter mens worden.

Ook had ik het idee om als een soort volhoud-strategie mijn goede voornemens te vertellen aan iedereen die ze horen wil. Dan merk ik dat iedereen ‘wat goed!’ zegt, maar eigenlijk zie ik ze denken ‘wat grappig dat je denkt dat je dit langer dan drie weekenden volhoudt.’ Waarom is het hebben van goede voornemens toch zo’n afgezaagd fenomeen en gelooft niemand er eigenlijk echt in?

Paulien Cornelisse schreef ooit over hoe mensen de maanden van het jaar zien. De één ziet het jaar als een ladder, met januari bovenaan en december onderaan. Met oud en nieuw laten deze mensen alles uit hun handen vallen en dienen ze weer helemaal naar boven te klimmen. Voor hen is het hebben van goede voornemens heel logisch: je moet toch een beetje soepel die trap af en als je januari als begin ziet moet je daar ook wel op je best beginnen. Anderen zien het jaar als een boog, waarbij juni bovenaan priemt als hoogtepunt.

Ik zie het jaar niet als een boog en ook niet als een ladder. Ik zie het jaar als gewoon een jaar en ik vind dat we moeten ophouden cynisch te doen over goede voornemens. Want heel eerlijk, het is toch aandoenlijk dat we allemaal het beste in onszelf naar boven proberen te halen met veel te hoge eisen en onrealistische doelen? Hoewel ook mij het sporten deze week weer niet gelukt is en de de ingrediënten van het nog te bakken bananenbrood me alweer op de bank zien zitten, worden ik me wel bewust van mijn problemen en idealen. En dat is al het halve werk.

Volg ons op Instagram