| 
|
Donna is vierdejaars student human resource management. Ze schrijft het liefst over klunzige momenten uit haar studentenleven, taalkundige fratsen die haar opvallen en als het nodig is geeft ze haar mening over alles dat in haar ogen niet deugt.
Foto: Paul van der Blom
Het volwassen leven brengt veel verplichtingen met zich mee. Iedere avond weer bedenken wat ik moet koken, de was doen, het huishouden, sporten, werken en ook nog eens school. Maar het moeilijkste bleek toch echt de keuze van het meubilair.
Normaal gesproken ben ik een standvastige vrouw. Ik laat me niet zomaar ompraten en laat me al helemaal niet dwingen om iets te doen waar ik geen zin in heb. Maar toen ik mijn eigen krakkemikkige bank weer hoorde kraken en piepen gaf ik toch toe en begaf ik me ineens op een druilerige dinsdag richting een niet nader te noemen bankenwinkel.
Op de een of andere manier ben ik wereldvreemder dan ik dacht want achteraf wist iedereen, behalve ik, dat dit soort meubelwinkels er een bepaalde verkooptactiek op nahouden.
Bij binnenkomst stokte mijn adem in mijn keel – ik was erin geluisd. Het leek alsof ik een stap terug in de tijd had gezet. De stijl was zo gedateerd dat het leek alsof ik een decor van een slechte sitcom binnenstapte.
Zoals ik al had kunnen verwachten hoorde dit allemaal bij het psychologische spel. De prijzen in het geplastificeerde mapje, de verkoper die rechtstreeks uit Temptation Island leek te zijn weggelopen en zelfs de scene waarbij je de parkeerplaats op loopt zonder bank, en je daadwerkelijk door de verkoper weer terug naar binnen wordt gepraat. Om vervolgens een bank van 1500 euro naar 500 euro af te dingen. De onderhandelingen liepen zo hoog op, dat er zelfs prijzen op papiertjes werden geschreven en stilletjes over tafel werden geschoven. Ik voelde me godfather in de polder.
Omdat ik met mijn naïeve hoofd toch in de gaten had dat dit een spelletje is – waarbij de consument volledig wordt ingepalmd en naar huis gaat met het idee dat er een megadeal is gesloten en een hele hoop geld is bespaard – bleef ik ondanks deze barre omstandigheden toch sterk. Want anderhalf uur verder, mijn nek moe van het nee schudden, alle onwijs unieke kortingen afgewezen, waarbij ik de kans van de eeuw miste, want juist ík had die enorme korting gekregen, droop ik weer af naar huis. Zonder nieuwe bank, maar wel met een krachtig gevoel. Als ik hier al tegen opgewassen ben, kan ik het volwassen leven wel aan.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Ooooh ik weet precies welke winkel je bedoelt! Drama! Maar wel fijne stof om een topblog over te schrijven 😉
Wat je ook had gekocht, het was ingezakt op het moment dat je er met je moe geschudde nek op zou zijn gaan zitten.
Mooi verslag van een oefening in nee zeggen!