Een existentiële-, identiteits-, quarterlifecrisis of ‘gewoon’ een icri*, er zijn zoveel titels voor iets waarvan ik nooit dacht dat ik het zelf zou krijgen. Het klinkt als iets uit een rom-com of een Grazia-column, maar niets blijkt minder waar.

Als je 18 wordt, denk je dat je oud bent, want je jeugd is voorbij. Op je 20ste besef je dat je echt nergens meer mee wegkomt, dat acties consequenties hebben. Op je 21ste voel je je onoverwinnelijk volwassen (althans, dat denk je) en voordat je het weet zijn 22 en 23 zo snel voorbijgaan dat je op je 24ste ineens heel erg last krijgt van je katers waardoor je zonder dat je het doorhebt in een paar luttele ‘dagen’ 7 jaar ouder bent geworden.

Een kwart eeuw. De leeftijd 25 hijgt in mijn nek, maar écht vervelend vind ik het niet. Het zijn vooral de zorgen die bij deze leeftijd horen, die me eindeloos laten piekeren. Het equivalent van een quarterlifecrisis is toch wel de welbekende midlifecrisis, waarin kalende mannen motoren kopen en ingewikkelde barbecues aanschaffen om te vergeten dat ze niet meer die leuke jonge kerel zijn.

Hetzelfde idee, maar andere fase met andere piekerproblemen. Nu mijn diploma inmiddels een zeer aanwezige stip op de horizon is geworden ben ik plots aan het twijfelen geslagen. Wil ik doorstuderen? Wil ik gaan werken? Wat maakt me nu echt gelukkig? Hoe ga ik mijn studieschuld afbetalen? Zou ik ooit een huis kunnen kopen? Ben ik niet te oud voor school?

Toen ik met mijn studie begon was ik met mijn 21 jaar de oudste tussen alle guppy’s die net van de havo kwamen, dus nu voel ik me soms helemaal een oude tak. Sommige mensen om me heen gaan trouwen, krijgen kinderen en hebben inspirerende banen en grote huizen. Vergeleken met hen loop ik achter en had ik al een paar jaar geleden moeten beginnen met fulltime werken. Houd u het nog bij? Doodvermoeiende hobby hoor, dat overdenken.

Natuurlijk, het is ook logisch dat een zoektocht naar zingeving gepaard gaat met twijfels. Onze generatie heeft zoveel keuzes en ziet zoveel zogenaamd perfecte leeftijdsgenoten die ‘alles’ al op de rit lijken te hebben, dat je er soms moedeloos van wordt. Vergelijken is, zoals al eindeloos geadviseerd, een verschrikkelijk slecht idee. Een zoekende fase in je leven is alleen maar lachen als je er achteraf op terug kijkt.

Helaas is er geen boek met alle antwoorden of gewoon iemand die me zegt wat ik moet doen (gen z mindset), dus ik probeer mijn kwart eeuw crisis te relativeren door het licht gedwongen in perspectief te plaatsen.

De e-reader is mijn spiksplinternieuwe motor, en de moeilijke barbecues staan voor mij gelijk aan iets te moeilijke recepten – ik moet toch wat?

Ik troost mezelf met de gedachte dat ik geen haar beter ben dan de kalende kerels in de midlifecrises. En dat ook dit weer voorbij gaat.

*afkorting voor identiteitscrisis

Volg ons op Instagram