Al zo lang ik me kan heugen heb ik er geen enkele moeite mee mezelf te excuseren. Een goede eigenschap die de spuigaten uitloopt.

Met enige regelmaat hoor ik mezelf ‘oeps, sorry!’ zeggen. Ik vond dat altijd wel leuk van mezelf: ik ben immers zelfbewust en niet bang om me kwetsbaar op te stellen. Verontschuldigen voor erge fouten of ruzies is in mijn ogen niet meer dan normaal. Tot ik er door anderen mee geconfronteerd werd.

Zelfs tijdens mijn nieuwe minor wees een studiegenoot me op mijn onhebbelijke stopwoordje. In de trein terug vertelde ik hem enthousiast over leuke dingen uit mijn geboortestad. Als ik praat over dingen die wat in me los maken, zwaai ik (vaak onbewust) met mijn armen om het verhaal kracht bij te zetten. In hoeverre dat bij de luisteraar overkomt weet ik eigenlijk niet. In mijn vrolijke verhaal was ik eindelijk bij de Koopgoot aangekomen en met een groots gebaar gooide ik mijn open flesje water over mijn eigen benen.

‘Ohhh nee, sorry!’ was het eerste dat ik uitbracht. Mijn minorgenoot keek me verdwaasd aan. De enige benen waar ik over gemorst hadden waren die van mijzelf.

Hoewel anderen in mijn omgeving dit opmerkelijke gedrag al eens hebben aangekaart, was dit oerdomme moment met het flesje en de grote gebaren voor mij de druppel. Ik lijk de waarde van het woord ‘sorry’ compleet te missen. Waar sláát het toch op om bij het minste of geringste je excuses aan te bieden?

Gelukkig ben ik er inmiddels achter dat er meerdere sorry’s bestaan. Zo leerde ik in de podcast van Aaf en Lies lossen het wel weer op dat ik niet alleen ben in mijn sorry-gedrag. Zo is het eigenlijk heel makkelijk om sorry te zeggen voor dingen die eigenlijk helemaal niet zo erg zijn, zoals ‘sorry dat ik zo moe ben’.

Inhoudelijke sorry’s zijn voor mij even makkelijk uit te spreken als vaak simpele niet-inhoudelijke sorry’s. Voorwaardelijke sorry’s en sorry als, sorry maar, sorry dat, sorry zus en sorry zo. Niks is me te gek. Sorry sorry sorry.

In de dagen die volgden leek het woord sorry me overal te achtervolgen. Op straat, in de metro, op mijn werk, in boeken en in series. Overal hoorde ik laffe en onnodige excuses met dat stomme woord. Ik dacht direct aan de frequentie illusie; waarbij het lijkt alsof iets wat recentelijk belangrijk voor je is geworden ineens veelvoudig lijkt voor te komen. Meer dan eerst.

Ineens viel het kwartje en hoorde ik hoe onzeker en vervelend het klinkt als iemand zich continu verontschuldigd. Verontschuldigingen voor precies niks en de ontvangers van mijn sorry’s zitten al een poosje aan hun sorry-tax. Maar bovenal besefte ik hoe onnodig 95 procent van de gemaakte excuses zijn.

Dus voor de laatste keer: sorry dat ik sorry zei.

Volg ons op Instagram