Kun je iets missen terwijl je er nog middenin zit? Nou, ik verklap alvast: ja. De sneeuw, de prachtige stad, en de vriendschappen die ik hier in Trondheim heb opgebouwd maken het moeilijk om straks afscheid te nemen. Hoe zal het voelen om terug te zijn? Een droom, of een nieuwe realiteit? 

Sinds twee weken voel ik me een beetje sentimenteel. Het sneeuwt, de stad straalt, en ik heb ondertussen echt hele goede vrienden gemaakt. Maar hoe zal het zijn als ik straks terug ben in Rotterdam? Zal alles vertrouwd aanvoelen, of juist vreemd? Eén ding weet ik zeker: ik wil nog helemaal niet terug… 

Mijn semester eindigt al over een week, en eerlijk gezegd ben ik er nog niet klaar voor. Naast de stress van deadlines en projecten probeer ik ook nog zoveel mogelijk uit mijn tijd hier te halen. Maar ik merk dat bij alles toch een beetje verdriet om de hoek komt kijken. Oké, ik geef toe: ik ben van nature best een emotioneel en dramatisch type (haha), maar ik voel nu al een soort gemis, terwijl ik hier nog zit. 

Zo heb ik hier bijvoorbeeld een traditie opgebouwd: elke week kijk ik met mijn bovenburen een Harry Potter-film. Ik had de films nog nooit gezien, en zij zijn enorme fans. Vanavond staat de op een na laatste film op de planning. En eerlijk? Het maakt me een beetje verdrietig. De weken zijn zo snel voorbijgevlogen, en straks, als ik weer in Nederland ben, is dit gewoon voorbij. Ik ga nooit meer in precies diezelfde woonkamer zitten, met diezelfde meiden, om Harry Potter te kijken. Natuurlijk kan ik mensen altijd opzoeken, en zij mij, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. 

Maar oké, even wat positiefs. Het is niet alleen maar verdrietig. Eigenlijk ben ik vooral ontzettend dankbaar. Dankbaar voor alles wat ik hier heb gedaan, gezien, en voor de warme mensen die ik heb ontmoet. Het gevoel van verdriet komt vooral voort uit die dankbaarheid. Het betekent dat ik hier écht iets heb opgebouwd dat het waard is om gemist te worden. Ja, het klinkt cliché, maar dit hoort nu eenmaal bij het leven. Dingen komen en gaan, en alles wat ik meemaak maakt me tot wie ik ben. 

Ik kijk dan ook nog enorm uit naar wat er nog komt: schaatsen, de kerstmarkt, het versieren van peperkoekhuisjes, en het bezoek van mijn lieve vriendinnetje Eva. En eenmaal thuis staan er ook al superleuke dingen gepland met familie en vrienden.

Maar weet je? Daar wil ik nu nog niet aan denken. Voor nu wil ik gewoon mijn school goed afronden, in het moment leven, en genieten van alles wat ik hier nog mag meemaken. En als ik dan straks vertrek, neem ik alles mee: een rugzak vol herinneringen, een lach om wat was, en misschien toch een kleine traan om het afscheid. 

Volg ons op Instagram