Het is toch eigenlijk een bizar concept, dat studeren in het buitenland. Op een gewone maandagochtend zit ik nog aan mijn vertrouwde Nederlandse ontbijttafel mijn boterham te smeren en een paar uur later sta ik met mijn leven ingepakt in koffers op een luchthaven, klaar om naar een land te vertrekken waar niemand me kent.

Ik vind het maar moeilijk te bevatten wat er zo meteen allemaal op me afkomt. Ik vertrek van de ene op de andere dag naar een onbekend land en een nieuwe woonsituatie, terwijl mijn vrienden en familie hun leven in Nederland voortzetten alsof er niets aan de hand is. Zij zitten straks gewoon weer De slimste mens te kijken op de bank of gaan samen een drankje doen, terwijl ik ruim tweeduizend kilometer verderop zit in Trondheim, Noorwegen.

In hoeverre kun je je hier überhaupt op voorbereiden? Los van de Duolingo-lessen die ik volg om een beetje Noors te leren, is er eigenlijk niet echt iets wat ik kan doen, behalve het allemaal maar op me af laten komen.

Het gekste is misschien nog wel dat over zes maanden alles weer teruggedraaid wordt. Dan pak ik mijn koffers, neem afscheid van nieuwe vrienden, en word ik weer teruggeplaatst in mijn oude leven. Alsof ik een tijdelijke gastrol heb gehad in mijn eigen versie van De Wereld Rond in 180 Dagen.

Dus daar zit ik dan, met een vliegticket zonder retour. Het idee dat mijn huis, mijn vrienden en mijn stamkroeg gewoon doorgaan zonder mij, voelt absurd. En toch kan ik niet wachten om te ontdekken wat de wereld buiten Nederland te bieden heeft.

Volg ons op Instagram