Daar sta ik dan, op een zaterdagavond met een warme pils in mijn hand en een koptelefoon op mijn hoofd. Mensen om mij heen dansen en zingen.. of nou beter gezegd schreeuwen hard mee met de muziek. Je raadt het al: silent disco. Ben ik hier niet te oud voor?

Toen vriendinnen vroegen of ik mee wilde heb ik hier onbezonnen in toegestemd. De oude Michelle was hier altijd voor in. Tot een half jaar geleden woonde ik nog in de stad. Toen kon ik na wat drankjes zo goed als rollend thuis komen, als ik niet weer met mijn fietsband in de trambaan bleef hangen. Inmiddels woon ik in een dorp net buiten Rotterdam en dat bevalt me wel. Behalve deze avond.

Ik besef dat ik een beetje klagerig overkom nu. Het was reuze gezellig, tot klokslag middernacht. De moeheid slaat in en ik verlang naar mijn bed. Ook vraag ik mezelf af tussen de joelende mensen: Wil ik morgen wel heel de dag met hoofdpijn op bed liggen? Hoe kom ik thuis? Het is 45 minuten fietsen en de regen komt met bakken uit de hemel. Waar is de tijd gebleven dat ik dacht ‘Dat zijn allemaal problemen voor later!’ Ondertussen neem ik weer een slokje van mijn doodgeslagen biertje.

En dan schiet mij te binnen dat ik morgen helemaal geen tijd heb om met een kater op de bank te liggen, want er staat een babyshower van een vriendin op de planning. Vrienden die ouders worden en mijn grootste wens momenteel is het kopen van een airfryer. De ironie. Ondertussen suist door mijn koptelefoon het nummer Noodgeval van Goldband.

Ik kijk mijn vrienden aan die heel hard meezingen en beide handen in de lucht gooien. Eerst maar eens mijn studie afronden en genieten van de wilde dingen, maar niet té wild. Ik besluit mijn biertje achterover te slaan, want weggooien is zonde en de regen te trotseren. Op naar huis.

Volg ons op Instagram