Sinds drie jaar ben ik single. Half december begint bij mijn lotgenoten dan de FOMO de kop op te steken, want stel je voor dat je alleen bent. Met Kerstmis, met Oudjaar. Eenzaam verpieteren op de bank, met een gezinsverpakking chips, een fleecedekentje en janken bij Love Actually. Terwijl iedereen zwelgt in samenzijn, geniet van feestelijk gedekte tafels en proost met flonkerende flûtes. De zieligheid, als je dan geen partner hebt. Het leed. De horror.

En ja, ik heb dates gehad. Ik stond jarenlang open voor een nieuwe soulmate. Ik was zelfs bereid om de onbeschoftheid, het ghosten en de teleurstellingen te verdragen, waar datingapps voor zorgen. Dates die puberale spelletjes spelen, alleen op seks uit zijn, doodleuk zeggen dat ze eigenlijk op donkere mannen vallen, last minute cancelen met een smoesje, profiteren van een gratis diner of ongeïnspireerd naar mijn hobby’s vragen. Met name die laatste is een joekel van een afknapper. Ik wil graag diepgang in mijn gesprekken, niet een afvinklijst afwerken.

Prijs jezelf gelukkig als je een lieve partner hebt, want Datingland is een kil, grimmig oord. Vol met vrouwen met een onverwerkt verleden, onveilige hechting, een onverwachte kinderwens, soms humorloos en berekenend. Soms blijk je opeens een rebound te zijn. Of een tussendoortje. Een friend with benefits. Een van de vele opties. Een pinapparaat, die ook de zoete witte wijn betaalt voor de ‘zus’ die je onverwachts hebt meegenomen.

En toch…heb ik veel lol gehad. Ben ijzersterk geworden in het reserveren van restaurants en het bedenken van originele dates: abseilen, kanovaren, met een speedboot door de Rotterdamse haven, naar de schietbaan, zwemmen in een vennetje, comedy club, boshut met hottub, festivals, champagnepicknick, weekend in een wellnesshotel.

Opeens navigeerde ik door oorden als Schiedam. Of Zwijndrecht, of all places. En bovenal: ik heb veel geleerd. Dat iedereen worstelt met problemen die zich verschuilen achter een brede glimlach. Ik oordeel minder, ben milder geworden. Heb geleerd grenzen aan te geven, tolereer niet alles, hoef niet altijd aardig te zijn. Ik kan mezelf zijn: enthousiast, nieuwsgierig en vol verwondering. Ik heb genoeg aan mezelf.

Dus nee, ik ben niet zielig. Ik ben alleen, maar verre van eenzaam. Ik kan elke dag daten met iemand die me begrijpt, accepteert zoals ik ben en me liefheeft: mezelf. Het zou tof zijn om mijn leven te delen met een speciaal iemand, maar het is net zo prima met mijn kinderen, familie, vrienden, boekenkast, Netflix, dankbaar werk, een huis voor de warmte en een auto die me brengt waar ik graag wil zijn. Het jaar 2024 kende wellicht hoge pieken en duistere dalen, maar ik wens iedereen in 2025 veel vreugde, vrede en liefde. En onthoud: je bent prima zoals je bent.