Op woensdag, donderdag en vrijdag werk ik voor de hogeschool. Wanneer collega’s of studenten vragen stellen over mijn kleine aanstelling, mompel ik iets over de klussen die ik ernaast doe, maar in gedachten geef ik een ander antwoord.

‘Dat is het maximale aantal dagen per week waarop ik kan doen alsof ik normaal ben.’ Een ietwat grappige gedachte om een bedroevend sentiment te verhullen: dat ik geen flauw idee heb hoe mensen het uithouden in een fulltime onderwijsbaan. Dat ligt niet aan mijn studenten, collega’s of de inhoud van mijn werk, maar wel aan de werkdruk waarmee het (hoger) onderwijs getrouwd lijkt te zijn.

In 2023 gaf ruim zeventig procent van de docenten in het hbo aan (zeer) veel werkdruk te ervaren. Als studenten bij een evaluatie vergelijkbare signalen afgeven, zou de cursus het volgende collegejaar op de schop gaan, maar aan mijn urenverdeling is weinig veranderd. Het onderwijssysteem hoeft blijkbaar niet te herkansen.

Zolang er niets verandert, groeit bij mij het gevoel dat ik meedoe aan het niet-bestaande televisieprogramma Heel Holland Onderwijst. Iedere week moeten mijn medekandidaten en ik in een onmogelijk klein tijdsbestek goede colleges zien op te dienen. Een winnaar is er niet. Mijn medekandidaten en ik blijven voor onbepaalde tijd meedoen aan een race die ieder blok weer opnieuw lijkt te beginnen.

Deeltijdcontracten zoals de mijne zijn meer regel dan uitzondering in het onderwijs. Docenten zijn massaal bereid om inkomen op te offeren voor ademruimte, maar vooralsnog zonder het gewenste resultaat. Ik was van plan om dit stuk te eindigen met het belang van uitgeruste docenten voor studenten. Docenten die genoeg oog hebben voor de jonge mensen die voor hen zitten, die bijzondere verhalen kunnen vertellen in plaats van de teksten van een PowerPoint voor te lezen.

Maar waarom moet er zo vaak naar het belang van studenten dan wel leerlingen verwezen worden om een redelijke behandeling van docenten te rechtvaardigen?