Servicemanager IT Ron Paans verloor begin dit jaar zijn vader aan Alzheimer. Nu traint hij voor de Marathon Rotterdam, om geld in te zamelen tegen deze slopende ziekte. ‘Wat me op de been hielp, ook toen hij zo slecht ging was sporten.’

‘De laatste jaren ging het steeds minder met mijn vader. Het begon met zijn kortetermijngeheugen, dat ging achteruit. Toen hij nog op zichzelf woonde, zijn we gaan kijken wat we voor hem konden doen om het leven wat makkelijker te maken.

‘Eerst hebben we thuishulp geregeld. Dat ging een tijdje goed, maar op een gegeven moment ging dat ook niet meer. Toen zijn we naar tehuizen gaan kijken. In het begin wilde hij daar niks van weten: mijn vader was een rasechte Rotterdammer, hij had het allemaal goed voor elkaar en was erg gesteld op zijn onafhankelijkheid. Dan kom je nergens, want hij moet het wel zelf willen.

‘In oktober vorig jaar is hij gevonden door de thuiszorg, op de grond. Toen heeft hij een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Dat was het moment dat thuis wonen echt niet meer ging, zeker omdat hij alleen woonde. Hij is toen in Spijkenisse in een verzorgingstehuis terechtgekomen. Dat was in november vorig jaar en vanaf toen is het eigenlijk heel snel gegaan. In januari is hij overleden, op 79-jarige leeftijd.

‘Gelukkig heeft hij ons tot het laatste moment wel herkend.’

‘Het was heftig om dat van dichtbij mee te maken. Die aftakeling en hoe iemand langzaam zichzelf kwijtraakt … dat gun je niemand. Gelukkig heeft hij ons tot het laatste moment wel herkend. Een hele zware tijd, want hier op het werk gebeurde ook van alles. Die combinatie leidde ertoe dat ik een tijdje uit de running was. Inmiddels ben ik weer aan het werk en gaat het weer bergopwaarts.

‘Wat me op de been hielp en wat ik eigenlijk altijd al veel deed – ook toen hij zo slecht ging – was sporten. Dat was altijd een uitlaatklep. Ik heb vroeger ook op hoog niveau gebasketbald en ik ga nog steeds graag en veel naar de sportschool. En ik ben gaan hardlopen.

‘Aanvankelijk was ik helemaal niet bezig met de marathon. Dat idee is later pas gekomen. Ik zou hem ooit een keer met collega’s gaan lopen al, maar toen brak corona uit en ging het niet door. Tijdens de afgelopen editie deed ik samen met mijn dochtertje de Kidsrun. Toen we samen over de Coolsingel liepen dacht ik wel hoe mooi het zou zijn daar ook een keer de echte marathon te lopen.

‘Al snel kwam toen het idee op om er iets mee te doen voor mijn vader, en voor de ziekte in het algemeen.’

‘Gelukkig heb ik een startbewijs kunnen bemachtigen, echt fijn want hij was binnen no-time uitverkocht. Al snel kwam toen het idee op om er iets mee te doen voor mijn vader, en voor de ziekte in het algemeen. Veel trainen, het uiterste van jezelf vragen, eigenlijk een soort lijdensweg. Om mezelf een extra stok achter de deur te geven, heb ik de koppeling gemaakt naar Alzheimer en daar geld voor ophalen.

‘Als je ermee bezig bent, kom je erachter dat veel meer mensen er op de een of andere manier mee te maken hebben in hun omgeving. Net als met kanker, het komt gewoon veel voor.

‘Je ziet het aan de buitenkant niet zo; mensen takelen langzaam af. Dat heb ik ook bij mijn vader gezien. Dat wil je echt niet meemaken. Door te gaan rennen voor de Alzheimer Stichting, hoop ik een bijdrage te kunnen leveren aan de strijd tegen deze ziekte en aan onderzoek voor medicijnen.

‘Je ziet het aan de buitenkant niet zo; mensen takelen langzaam af.’

‘Ik heb nog een doel, meer voor mezelf eigenlijk, en dat is op een fysiek gezonde manier oud worden door te blijven sporten. Wat ik bij mijn vader heb zien gebeuren, dat wil ik voor me zelf echt niet. Naast het mentale, was hij ook fysiek erg achteruitgegaan. Ik ben ervan overtuigd, en onderzoek toont dat ook aan, dat je fysiek maar ook mentaal sterker blijft als jij je leven lang blijft sporten. Ziek zijn overkomt je, dat is geen keuze, dat begrijp ik heel goed. Maar door te blijven sporten en bewegen, kun je in elk geval wel zorgen dat je zo fit mogelijk blijft. Dat betekent veel trainen en veel naar de sportschool. Ik ben behoorlijk fanatiek.

‘Wat ik bij mijn vader heb zien gebeuren, dat wil ik voor me zelf echt niet.’

‘Zoals ik al zei, mijn vader was een rasechte Rotterdammer. Hij hield ook van sporten. De marathon keek hij altijd en we zijn ook lange tijd samen naar de sportschool gegaan om te trainen. Hij heeft me sowieso altijd gesteund en gemotiveerd bij alle sporten die ik deed. Hij kwam altijd kijken bij basketbal, en karate, wat ik ook een tijd heb gedaan, vond hij zo leuk dat hij het zelf ook is gaan doen. Ik denk dat hij echt wel trots zou zijn geweest als hij had geweten dat ik dit ging doen.’

Ron Paans steunen kan via deze website.

Tekst en foto: Sanne van der Most

Volg ons op Instagram