Kamjar Rafat (22) studeert business IT & management. Nog een jaar en dan is hij klaar. Nu gaat alles redelijk goed, maar nog niet zo heel lang geleden was hij een tijdje dakloos.

‘Mijn familie komt uit Iran. Ik ben de jongste thuis. En voor mijn ouders was succes en prestatie altijd ontzettend belangrijk. Ik pas niet in dat plaatje en dan gaat het mis, behoorlijk mis. Er was van alles aan de hand. Ik had schulden, ik zat in een depressie, ik feestte een beetje te veel en ik deed een studie die me niet beviel. Achteraf gezien zat ik toen in een burn-out.

‘Na een jaar op mezelf wonen, stopte ik met mijn studie en verhuisde ik weer terug naar mijn ouders. Even pas op de plaats en nadenken hoe het verder moest. Inmiddels was ik wel met mijn studie business IT & management aan de Hogeschool Rotterdam begonnen. Maar het ging thuis helemaal niet goed. Ik zat niet goed in mijn vel en er was zoveel ruzie en ellende. Er was een toxische sfeer en het werkte echt niet. De rust die ik hoopte te vinden, vond ik totaal niet. De druppel was toen mijn moeder op een dag drugs in mijn kamer had gevonden. Van alles door elkaar. Het hele pretpakket, dus 3-MMC, 4-MMC, MDMA, PEP, SOS en Ketamine, ga maar door.

‘De druppel was toen mijn moeder op een dag drugs in mijn kamer had gevonden.’

‘Ik kwam thuis, ze riep me bij zich en confronteerde me er mee. Ze smeet het op de grond en ze was woedend. Ze belde mijn oudste broer, die kwam meteen en reageerde al net zo. En toen was het afgelopen. Ze heeft me van het ene op het andere moment uit huis gezet. Ik kon nog net wat spullen pakken en ik moest eruit. Dat was het dan.

‘Vervolgens klopte ik bij mijn middelste broer aan. Die is wat jonger dus ik dacht dat hij er wat milder over dacht, maar die wilde er ook niks van weten. Ook daar was ik niet welkom. Gelukkig kon ik bij vrienden terecht maar altijd maar kort, dus zo ding ik van de ene naar de andere vriend, tot ze me zat waren.

‘Op een gegeven moment trok ik dat niet meer, de vriendschappen werden er ook niet beter op. Dus ik heb me gemeld bij Centraal Onthaal Jongeren. Daar kon ik wel naar de crisisopvang, maar er was niet direct plek. Een periode lang ben ik dus ook echt dakloos geweest. Gelukkig had ik mijn auto en daar sliep ik dan in, op de bestuurdersstoel die ik dan naar achteren deed. Ik parkeerde op afgelegen parkeerplekken net buiten de stad waar niemand kwam. Heel a-relaxed natuurlijk. Dan lag ik daar op die oncomfortabele stoel, alleen met mijn eigen gedachten. Ik werd er behoorlijk wanhopig van. Probeer dan maar eens je studie te doen.

‘Omdat ik pas om vijf uur bij de opvang terecht kon, zat ik al die dagen de tijd uit op school.’

‘Toen ik bij de jongeren crisisopvang terechtkon, heb ik daar uiteraard gebruik van gemaakt. Dan heb je tenminste een dak boven je hoofd en een normaal bed. Mijn hele tweede leerjaar en ook tijdens mijn stage zat ik daar. Omdat ik pas om vijf uur bij de opvang terecht kon, zat ik al die dagen de tijd uit op school, te wachten hier in het gebouw tot ik weg kon. Na zes maanden kreeg ik mijn eigen kamer en daar zit ik nu nog, tot ik een eigen woning kan krijgen. Via een zorgaanbieder loopt dat. Ik kan zelfstandig wonen, dus dat is de bedoeling.

‘Je kan wel zeggen dat ik een behoorlijk heftige tijd achter de rug heb. Bij de crisisopvang waar ik nu dus nog zit, heb ik ook zoveel mee gemaakt. De jongeren die daar zitten, zijn soms echt fucked up. Die hebben allemaal hun eigen problemen en oneerbiedig gezegd zijn het ook niet altijd de slimsten; aansluiting had ik niet.

‘Studeren en gewoon een beetje mijn leven op orde krijgen kost me zoveel inspanning en energie.’

‘Natuurlijk leer je elkaar op een gegeven moment wel kennen en voer je wel gesprekken. Maar ik zal ook blij zijn als ik daar weer weg ben. Eigen woonruimte zou natuurlijk geweldig zijn. Tegelijkertijd is dat ook een probleem want ik moet het wel kunnen betalen. Waar het voor andere studenten de normaalste zaak van de wereld is om naast je studie te werken, kan ik dat niet opbrengen. Studeren en gewoon een beetje mijn leven op orde krijgen kost me zoveel inspanning en energie. Daar kan ik eigenlijk niks meer naast doen.

‘Maar goed, ik ga me hieruit redden. Het ergste is achter de rug. Ik focus me nu op mijn studie, de sportschool en mijn toekomst. En mijn familie? Ik weet het niet hoor. Ik neem ze niets kwalijk maar contact zit er niet in van mijn kant. Wie weet wat de toekomst ooit brengt.’

Tekst en foto: Sanne van der Most

Volg ons op Instagram