Irene van Vugt (83) is surveillant. Bij iedere tentamenperiode is ze aan het werk. ‘Ik vind het heerlijk om onder de jonge mensen te zijn.’  

‘Sinds 2001 ben ik surveillant. Ik ben er een paar jaar tussenuit geweest omdat mijn man ongeneeslijk ziek was, maar daarna heb ik het weer opgepakt. Sinds 2006 ben ik constant aan het werk. Bij elke tentamenperiode. Altijd. Als er werk is, dan werk ik. Op alle locaties van de hogeschool.

‘Ik vind het echt erg leuk om te doen. Onder de jonge mensen zijn is veel leuker dan onder de oudjes. Ik woon in een appartement met allemaal oudere mensen. Die hebben de hele dag niks te doen, dus dan gaan ze alleen maar roddelen over iedereen. Als je eens iets geheim wil houden, dan kletsen ze het meteen door. Ik heb daar helemaal niks mee. Laat mij maar lekker werken.  

‘We hebben een gezellig groepje bij elkaar. Allemaal mensen die het werk ook al jaren doen. In de pauze staan we altijd gezellig te kletsen.’

‘Ik ben ook echt heel blij dat ik dit nog kan doen op mijn 83ste. We hebben een gezellig groepje bij elkaar. Allemaal mensen die het werk ook al jaren doen. In de pauze staan we altijd gezellig te kletsen. Maar ook vaak met de studenten hoor. Gisteren bijvoorbeeld, met een meisje dat studeerde voor docent Nederlands. Ze staat voor de klas in de Schilderswijk in Den Haag en daar vertelde ze over. Een wijk met veel armoede en kinderen die zonder eten naar school gaan. Zo zielig.

‘Spieken kan bij ons niet echt. De tafels staan ver uit elkaar. Wij lopen als surveillanten ook regelmatig langs om te kijken of ze geen spiekbriefje hebben. Toch heb ik er wel eens een betrapt. Ze krijgen van ons altijd een kladblaadje. Je mag geen eigen papier meenemen.

‘Gisteren deed ik toelatingsexamens en van tevoren zag ik al dat een meisje een boekje bij zich had. Dus ik vroeg waar dat voor was. “Voor klad”, zei ze. En dat mag dus niet. Het was ook niet doelbewust denk ik. Vaak weten ze het ook gewoon niet. 

‘We moeten blijven opletten. Soms merk je dat ze de hele tijd naar je kijken en je in de gaten houden. Daar zie je aan dat iets niet klopt.’

‘We moeten blijven opletten. Soms merk je dat ze de hele tijd naar je kijken en je in de gaten houden. Daar zie je aan dat iets niet klopt. Sommige studenten zijn gestrest en gespannen. Dan probeer ik ze altijd gerust te stellen. “Niet stressen”, zeg ik dan, “je kunt niet meer dan gewoon je best doen.” Dat zei ik vroeger ook altijd tegen mijn dochter. Die was toen gezakt op de havo met drie tiende punt. Maar nu is ze al 43 jaar verpleegkundige. Dus het komt altijd wel goed.  

‘Naast het werken, heb ik de laatste jaren ook veel gedanst. Daar heb ik mijn huidige vriend leren kennen. Maar dat doen we nu niet meer. Hij is uitgedanst. Hij vindt zichzelf te oud en hij heeft er geen lol meer in. Wat we nog wel samen doen, is op vakantie gaan. Een paar keer per jaar en dan altijd naar Turkije, naar Alanya. Daar is het lekker warm en er zijn geweldige winkels.  

‘Ze zijn wel bezorgd over me, hoor. Mijn kleindochter ook. Ik moest een keer tot 22.30 uur surveilleren. En toen zei ze: “Oma, ben je gek geworden? Zo laat over straat.” Maar ik ben niet bang.’ 

‘Shoppen ben ik dol op. Soms een beetje te veel, maar goed. Ik werk er ook hard voor. En ik zeg altijd: als je doodgaat, kun je je geld niet meenemen. Op sieraden ben ik ook dol. Ik heb er heel wat. Ook met mooie briljanten erin. Maar mijn vriend zegt altijd: die moet je doordeweeks maar thuis laten, straks word je nog overvallen.

‘Ze zijn wel bezorgd over me, hoor. Mijn kleindochter ook. Ik moest een keer tot 22.30 uur surveilleren. En toen zei ze: “Oma, ben je gek geworden? Zo laat over straat.” Maar ik ben niet bang. Ik hoop dat ik dit werk nog heel lang kan blijven doen. En zo lang het gaat, gaat het. Natuurlijk ga ik hier niet met een rollator lopen. Maar ik voel me hartstikke goed.’ 

Tekst en foto: Sanne van der Most

Volg ons op Instagram