Sotiris Neocleous is eerstejaars aan de Willem de Kooning. In Cyprus, waar hij vandaan komt, wilden al zijn vrienden dokter of advocaat worden. ‘In Rotterdam kan ik doen wat ik wil en écht mezelf zijn’, zegt hij.

‘Ik had me bij verschillende scholen aangemeld maar ik ben heel blij dat ik hier ben toegelaten. Willem de Kooning is veel meer experimenteel dan andere academies en dat past wel echt bij mij. Tot nu toe heb ik het echt heel erg naar mijn zin. Ik krijg volop de tijd en ruimte om nieuwe materialen en technieken uit te proberen en om uit te zoeken wat bij mij past en welke richting ik uiteindelijk op wil.

‘Superleuk om iets te kunnen maken dat in je hoofd zit.’

‘We krijgen toffe opdrachten in de les. Thuis ga ik dan online onderzoeken wat ik er allemaal mee kan, en kom ik in een soort rabbit hole terecht waarin alles mogelijk is. Dat is ook echt Willem de Kooning: ze laten je heel erg vrij en het is helemaal aan mij om uit te zoeken wat ik met een opdracht wil en hoe ik het ga aanpakken. Die vrijheid vind ik geweldig. Sommigen vinden het té vrij maar voor mij werkt dat juist perfect.

‘Wat ik tot nu toe het leukst vond was het maken van stelten van hout en metaal, voor mijn armen en benen. Zo kon ik als een soort reuzengiraffe door het woud lopen. Heel vreemd en apart. Het was iets wat ik altijd al een keer wilde maken en doen, maar thuis had ik de materialen niet. Hier wel. Geweldig was het. Ik ben ze gaan uitproberen en ook dat was een heel aparte ervaring, met vallen en opstaan, maar dat hoort erbij. Het design was niet echt stabiel, dus ik heb meer filmpjes dat ik val en op de grond lig dan dat ik er echt mee loop. Maar het was wel heel erg grappig. Superleuk om iets te kunnen maken dat in je hoofd zit. Dat is ook echt het idee van deze opleiding.

‘In het legerkamp was een strenge routine en hiërarchie en hier in Rotterdam is alles vrij.’

‘Ik ben hier helemaal in mijn eentje gekomen, zonder dat ik iemand kende. Direct vanuit mijn tussenjaar in een legerkamp – dat is standaard en verplicht op Cyprus – naar Rotterdam. Dat was wel even schakelen. In het legerkamp was een strenge routine en hiërarchie en hier in Rotterdam is alles vrij. Ik vind het allebei wat hebben en ik heb daar ook veel geleerd.

‘Toen ik in Rotterdam kwam, keek ik mijn ogen uit. De eerste twee weken was ik continu verwonderd over wat ik allemaal zag. Al die hoge gebouwen, de drukte, al die mensen, de metro’s, de treinen. Het gaat maar door. En de mensen zijn zo vriendelijk. Als je goedemorgen zegt, dan zeggen ze dat gewoon terug. Dat ben ik niet gewend. Super is dat. Nederlanders zijn inderdaad direct, zoals je altijd hoort. Maar op een leuke manier vind ik. Ik zie het vooral als eerlijk en oprecht. En eigenlijk altijd positief.

‘Op Cyprus was de kunstruimte op school een klein opslaghok van een paar vierkante meter.’

‘Op Cyprus was de kunstruimte op school een klein opslaghok van een paar vierkante meter. Hier op de Willem de Kooning is alles mega en zeer professioneel. De spullen die ze hebben, de materialen en alle ruimte. Hier kan ik echt uit de voeten: verbeteren wat ik al kan en weet en een heleboel nieuwe dingen erbij leren. Ik heb er heel veel zin in. Eindelijk kan ik doen wat ik altijd al wilde doen. Al mijn vrienden willen advocaat of dokter worden of het bedrijfsleven in. En ik wil dit.

‘Die druk voelde ik wel sterk in Cyprus: doen wat van je wordt verwacht. Ik wilde een heel ander pad kiezen en dat is daar best lastig. Hier ben ik helemaal vrij van die druk en kan ik gewoon mezelf zijn en mijn eigen gang gaan, zonder het gevoel te hebben dat ik faal. Mensen ontmoeten die er hetzelfde over denken, met wie ik kan praten over wat ik het allermooiste vind: kunst maken.’

Tekst en foto: Sanne van der Most

Volg ons op Instagram