Stel je voor dat je als docent je studenten in handige persona’s in zou delen. Gewoon een paar categorieën waar iedereen in past, zodat je je lessen, communicatie en coaching precies op hun behoeften kunt afstemmen. Zou dat niet geweldig zijn?

Natuurlijk, want de persona ‘Last-Minute Leyla’, de student die vaak op het randje van de klok binnenkomt, haar opdrachten vlak voor de deadline indient en die het beste presteert onder druk, daar kun je als docent prima op anticiperen.

De persona ‘Too-Cool-For-School Sam’ die meestal achterin zit, met een nonchalante houding en een air van onverschilligheid kennen we ook allemaal. Of ‘Streber Steven’, de student de cursushandleiding uit zijn hoofd kent en nooit een deadline mist.

Maar toch, studenten in een hokje stoppen doet ze flink tekort. En eerlijk gezegd zijn persona’s ook geen platte hokjes; een goed ontworpen persona zegt niet alleen iets over waarneembaar gedrag, maar ook iets over drijfveren en op het oog onzichtbare eigenschappen.  

Zoals dat Leyla wel creatieve ideeën heeft, maar worstelt met de manier hoe ze dat voor het voetlicht moet brengen. En Sam lijkt verveeld, maar is het bij hem niet een kwestie van het vinden van de juiste ingang? En Steven, die is niet altijd zo zelfverzekerd als hij lijkt.

En terwijl jij hard je best doet om hen te categoriseren, zijn de studenten jou ook aan het indelen. Jij bent de ‘Strenge Sonja’, de ‘Motiverende Mia’, of de ‘Relaxte Robin’. Ik ben trouwens benieuwd waar ze mij indelen. Ben ik de ‘Analyseer-Alles Afke’ – de docent die elk detail onder de loep neemt – of juist de ‘Afgeraffelde Afke’, de docent die altijd dingen op het laatste moment doet?

Misschien kunnen we persona’s gebruiken, maar dan nog blijft het een karakteristieke uitvergroting van een groep tot één poppetje. Belangrijker is om aandacht te besteden aan wie de studenten echt zijn, wat hen drijft, hoe ze leren en vooral what matters to them. Want uiteindelijk is het zien van hun persoonlijkheid, het anticiperen op hun interesses en de erkenning van de dingen waar ze mee zitten, datgene wat hen helpt groeien. Niet de indeling in een voorgekauwd schema.

En andersom geldt dat ook: ook Motiverende Mia is er wel eens met haar hoofd niet bij, bijvoorbeeld omdat ze zich zorgen maakt over haar dementerende vader.

Uiteindelijk draait het dus allemaal om hoe we elkaar écht zien en begrijpen, dankzij of ondanks de stereotyperingen die we allemaal zo handig vinden. En dát is een geweldige kans die het werken en studeren op deze hogeschool ongelofelijk leuk en waardevol maakt.

Volg ons op Instagram