Na een drukke dag lag ik uitgeteld op de bank een beetje te zappen, toen ik de zender TLC tegenkwam. Ik dacht eerst dat het Tender Love and Care betekende, maar nee, het is The Learning Channel. Maar wat ik daar zag was verre van educatief. Ik werd meegezogen in een wereld van freaky realityshows en programma’s uit een parallel universum: bestaat dit echt?!

Van My Strange Addiction tot Extreme Couponing, TLC is aan de ene kant een schatkist en aan de andere kant een rariteitenkabinet van absurde verhalen en excentrieke personages. Waar anders zie je een man die verliefd is op zijn auto, of een vrouw die verslaafd is aan het eten van wc-papier? Het is als de enorme wrat met haren op de wang van de vrouw voor je in de tram: je kunt niet stoppen met kijken, het is griezelig en absurd, maar toch fascinerend.

Voordat je het weet, zit je urenlang te kijken naar mensen die hun bizarre leven tentoonstellen in wereldwijd bekeken tv-programma’s, terwijl jij je afvraagt hoe ze in vredesnaam in deze situatie terecht zijn gekomen en waarom ze er niets aan doen, of niet eerder, of niet anders. En dat brengt me op de vraag of het wel ethisch is om andermans leed als vermaak te zien. Want is het niet de combinatie van verbazing, nieuwsgierigheid en soms zelfs walging, waarom je keer op keer terug zapt voor meer TLC?

Want waarom is het zo boeiend om te kijken naar de stress van aanstaande bruiden over hun perfecte jurk? Naar hoe mensen hun leven totaal verknallen door als hoarders te leven in een stinkend vervuild huis, of naar jonge mensen met psychische problemen die tobben met morbide obesitas en zichzelf bijna dood eten? Omdat we ontspannen door naar de shit van anderen te kijken, naar knallende ruzies, hoe dingen vreselijk uit de hand lopen? Verstand op nul en hangen in onze primaire emoties?

Op TLC zie je dus veel ellendige levens die rock bottom raken. Maar er is ook veel grappigs en onschuldigs te zien, zoals de extatische huismensen die met hun klappers vol kortingsbonnetjes, juichend aan de kassa staan, als ze voor zeven dollarcent met drie volle winkelwagens naar hun walhalla van overdreven volle voorraadkelders kunnen terugkeren. Of de tachtigjarige chirurg Dr. Now, die met een stethoscoop van duizenden euro’s om zijn nek, met een mompelend accent ‘How y’all doing?’ vraagt aan zijn patiënten.

TLC mag dan niet educatief zijn in de traditionele zin van het woord, het kijken naar TLC heeft met zijn aanbod van absurd entertainment mijn blik op de wereld een bijzondere twist gegeven.

Want ja, soms hebben we nu eenmaal, naast chocola, pizza en flink glas van het een of ander, allemaal wat Totally Ludicrous Content nodig in ons leven.

Volg ons op Instagram