Onlangs werd de documentaire ‘Glas, mijn onvervulde leven’ uitgezonden op tv. Ik keek naar een wat sullige man met oude onvervulde dromen en een huis buiten de stad (dat regelmatig opgekrikt moest worden omdat het anders weg zou zakken in het veen). Hij had het geluk steeds nét niet aan zijn zijde.  

Rogier Kappers, de hoofdpersoon en tevens maker van de documentaire, had zich jarenlang in diverse halfzachte projecten gestort. Hoewel, hij had nu een écht goed plan ontwikkeld, nog voordat het te laat was. Het glasorgel. Als kind zag hij een man op tv met een intrigerende variété-act: vingers over allerlei halfgevulde glazen aaiend waar een schril maar zingend geluid vanaf kwam. Met als gevolg een decennia later het leven te verlangen van glasorgelstraatmuzikant. 

 Het ontroerde me. De documentaire liet me denken aan mijn eerdere blog over mijn kleine quarterlifecrisis. De man, tweemaal gescheiden en richting de 60 – had nog alle hoop zich te ontpoppen als hetgeen hij altijd gewild had. Het gevoel dat je alles kunt worden, dat het leven nog kneedbaar is en de wereld aan je voeten ligt. Kinderlijke naïviteit straalde hij uit, maar hij bleef onvermurwbaar doorgaan. 

Op een andere dag las ik een interview in NRC met Erik de Zwart, bekend als radio-dj. Hij is trambestuurder geworden. Ik herkende hem half, maar bleef toch geboeid door zijn verhaal. ‘Ineens wist ik het’, had hij gezegd over zijn ommekeer. Ik dacht ook aan Fred Teeven die buschauffeur werd en ook Sacha de Boer, die ik kende van haar deelname aan Wie is de mol, die besloot haar carrière als nieuwslezer op te geven om fotograaf te worden. 

Ik benijd dit soort mensen. Ze zijn niet bang om zonder werk te zitten of geen financieel vangnet te hebben, ze doén het gewoon. De angst is kleiner dan het verlangen. Of de ketel is al overgekookt.  

Of de droom van Kappers werkelijkheid is geworden zal ik hier niet verklappen, maar het beeld dat hij op zijn knieën in de kringloop tussen de bakken probeert de mooi klinkende glazen eruit te halen, zal ik niet snel vergeten. Mijn voornemen dit jaar is simpel: houd moed, net zoals de glasorgelman.