Na ruim een maand in Kopenhagen begin ik mij hier steeds meer thuis te voelen, zoals ik al in mijn vorige blog schreef. Thuis is een plek waar je dingen als ‘normaal’ ziet: je bent eraan gewend dat bepaalde dingen gebeuren zoals ze gebeuren, dat zaken zijn zoals ze zijn, en als het goed is ben je daar ook tevreden mee.

Scandinavisch tintje
Hier in Denemarken lijken veel dingen op thuis. Als ik Denemarken en de Denen zou moeten beschrijven zou ik zeggen: het is eigenlijk net als in Nederland, maar met een Scandinavisch tintje. Ten eerste lijkt Denemarken op zich veel op Nederland: het is net zo plat als Nederland (Nederland wint het hier trouwens van Denemarken: het hoogste punt hier is ruim 170 meter, het hoogste punt in Nederland is 320 meter), het is een modern land en de steden zijn redelijk klein. En als je in Kopenhagen op de trein stapt ben je eigenlijk binnen een kwartier in een redelijk typisch Scandinavisch landschap, met afwisselend bossen, meren en velden.

Voorzichtig hallo
Ook de steden (hoewel ik eigenlijk Kopenhagen moet zeggen, ik heb helaas nog niet de kans gehad om andere Deense steden te bezoeken) lijken veel op die in Nederland: ze zijn niet al te groot, je komt om in het aantal fietsers en de gebouwen lijken veel op wat je in de gemiddelde Nederlandse stad tegenkomt. Als ik door de straten van Kopenhagen loop en een beetje wegdroom kan ik net zo goed in de gemiddelde winkelstraat van Utrecht of Breda zijn. Het is dat de auto’s totaal andere kentekenplaten hebben en dat de taal die je hoort niet tot nauwelijks te verstaan is…

Ook de Denen lijken in veel opzichten op de Nederlanders: ze hebben dezelfde humor, lijken qua uiterlijk ook veel op Nederlanders en hebben veel ‘Nederlandse’ karaktertrekken, in de zin dat ze vaak wat gesloten overkomen (meer dan een voorzichtig hallo komt er bij de buren, die al bijna twee weken onze buren zijn, niet uit).

Bonte verzameling
Het lijkt er nu een beetje op alsof ik me eigenlijk totaal niet in het buitenland voel. Dat is natuurlijk niet helemaal zo. Uiteraard zijn deze vijf maanden één grote internationale ervaring door de vele uitwisselingsstudenten, zowel in mijn eigen klas en universiteit als in heel Kopenhagen. Ik ga dagelijks om met studenten uit Frankrijk, Duitsland, Italië, Zuid-Korea, China en nog een bonte verzameling van andere landen. Ook op straat kom je ontzettend veel buitenlandse studenten tegen (sowieso heb ik wel eens de indruk dat mensen ouder dan 40 jaar de stad niet in mogen, gezien het enorme aantal jongeren dat je hier ziet).

Groepswerk in het café
Tussen de Denen en Nederlanders zijn overigens ook genoeg verschillen. Zo lijken de Denen wat minder gehaast dan Nederlanders. De vele koffiebars, cafés met huiskamerachtige sfeer en hippe sandwichrestaurants zitten eigenlijk de hele dag door vol. Je kunt er heerlijk zitten en de sfeer is altijd ontspannen: mensen lezen wat, praten met elkaar of zitten gewoon met de iPod in de oren voor zich uit te staren. Je ziet er ook veel studenten werken of met elkaar studeren, en daar zit ook meteen een groot verschil tussen studenten in Nederland en Denemarken. ‘Thuis’ in Rotterdam is het vinden van een vrije stoel op school een taak waar je redelijk wat tussenuren mee kunt vullen (is het computerbeschikbaarheidsprobleem op de KZ nog steeds zo groot? ;-)). Hier zijn de gangen op school akelig leeg. Studenten gaan meestal met elkaar de stad in en doen hun groepswerk in een café. Ik ook, mijn favoriete plek is het Paludan Boekcafé, midden in het centrum van Kopenhagen.

Stefan Schouwaert