Over precies acht weken vertrek ik naar Texas om daar een semester te gaan studeren. Een droom die ik al heel lang had, maar nooit durfde te verwezenlijken. Plotseling kreeg ik de kans om in het buitenland te studeren. Vanzelfsprekend was Amerika nog steeds mijn eerste keus en na een paar maanden stond het vast: ik zou naar Texas gaan.

15 euro voor een telefoontje
Het grote regelen begon en het belangrijkste was toch wel het (studenten)visum. Het invullen van de online vragenlijst ging maar vier keer verkeerd. Toen dat eindelijk was gelukt, moest ik telefonisch een afspraak maken bij het Amerikaanse consulaat in Amsterdam. Voor het bellen moet je al 15 euro betalen. Vervolgens kreeg ik één optie voor een afspraak. Toen ik vroeg of het niet later kon, was het antwoord nee. Als ik echt een andere dag wilde, moest ik later maar terugbellen en dus wéér die 15 euro betalen.

Ik had net nieuwe pasfoto’s laten maken voor mijn paspoort, maar de Amerikanen zouden de Amerikanen niet zijn als zij niet weer ándere pasfoto’s nodig hadden. Ik moest ook mijn oude paspoort meenemen, met daarin een stempel van de keer dat ik in New York was geweest. Verder moest ik allerlei formulieren en bewijzen meenemen, bankafschriften, een aangetekende envelop waarin ze je visum opsturen en dus mijn nieuwe pasfoto.

Opa van 80 brengt me
De afspraak stond gepland om kwart over negen. De dag ervoor sliep ik bij mijn opa en oma in Amsterdam en opa zou me brengen. Ik was allang blij dat ik niet alleen hoefde. Ik wist namelijk niet waar het was en je mag geen telefoon meenemen. Er werden voor de deur nog mensen weggestuurd die een telefoon of iPod bij zich hadden. Om negen uur stond ik bij het consulaat, mijn opa van 80 zou ergens op een parkeerplaats wachten. Het zou ongeveer een kwartiertje duren, was mij verteld.

Om kwart over negen stipt mocht ik naar binnen. Iedereen werd vooraf grondig gecontroleerd en gefouilleerd. Ik ging in de wachtkamer zitten en werd om TIEN UUR geholpen. Ondertussen werd ik steeds zenuwachtiger. Ik was ook bang dat mijn opa dacht dat ik de auto niet kon vinden en dat hij mij zou gaan zoeken en dat ik hém dan niet meer terug zou kunnen vinden. Een meisje dat naast mij zat, vertelde dat ze op één van de vragen ‘nope’ had geantwoord, en dat de meneer van het consulaat toen boos had gezegd: ‘Please, just answer with yes or no.’

Wat ga je doen in Amerika?
Eenmaal aan de beurt stelde de medewerker me heel veel vragen: Wat ga je doen in Amerika? Waarom? Waar ga je studeren? Ben je al eens in Amerika geweest? Met wie? Hoelang? Waarom? Enzovoort, enzovoort. En tijdens deze vragen keek meneer de Amerikaan mij de hele tijd recht in mijn gezicht aan. Ik werd hier nog zenuwachtiger van. Uiteindelijk zei hij dat mijn aanvraag was goedgekeurd en dat ik het visum binnen twee werkdagen thuis zou ontvangen. Anderhalf uur later liep ik naar buiten en tot mijn grote opluchting stond opa daar. Zijn eerste reactie was: ‘Jezus Christus, duurde het zó lang?!’ Waarop de Amerikaanse bewaker hem boos aankeek. Oeps, dat verstaan ze wel hoor opa.

Mijn advies aan iedereen die een Amerikaans visum nodig heeft: Verdiep je in wat er allemaal voor nodig is en wat je mee moet nemen. Doe het ruim van tevoren. En: Vergis je niet in de kosten die je moet maken om een visum te krijgen. Bij mij kwam dat in totaal op 370 euro…

Groeten,

Bente