Het is halverwege de ochtend en ik breng warme broodjes en koffie naar de slaapkamer waar Timo op me ligt te wachten. Ik zou kunnen zeggen dat ‘ie bij me heeft gelogeerd, maar dat zou impliceren dat we hebben geslapen en dat is niet waar.

Toen hij me thuis bracht en vroeg of ‘ie binnen mocht komen voor een kop thee, twijfelde ik nog. Het voelt toch een beetje slettebakkerig om hem op de eerste date mee naar binnen te nemen, maar als hij me knus tegen zich aantrekt en gulzig in een broodje hapt ben ik blij dat ik ‘t heb gedaan. Het is geen moment ongemakkelijk geweest en ik vind hem eigenlijk alleen maar leuker worden.

Tegen het middaguur trekt hij z’n portier dicht en rijdt hij m’n straat uit. De rest van de dag loop ik op wolkjes, waarschijnlijk door slaapgebrek. Als ik die avond in mijn bed kruip, app ik hem dat ik ‘m ruik op m’n lakens en dat ik daar blij van word. Hij reageert lauwtjes. In de dagen die volgen worden er nog wat berichten uitgewisseld, maar de prik is eraf.

Heeft ‘ie dan echt geen interesse? In een laatste poging om dit uit te vinden, nodig ik hem uit te komen bbq’en. Het is lekker weer en hij heeft vast binnenkort een avond vrij. Met een licht verhoogde hartslag stuur ik mijn uitnodiging en voor het eerst in dagen krijg ik snel antwoord: ‘Superlief, maar ik ben te druk.’

Zonder het te uit te spreken heeft hij mijn plek in zijn leven bepaald: geen. Het is fijn om duidelijkheid te hebben, maar het doet ook een beetje pijn. Ik tik wel twintig berichtjes waarin ik om uitleg vraag, maar verstuur er geen een. Het kost me moeite niets meer van me te laten horen, maar ik wil absoluut niet zo’n triest type zijn dat zich niet laat afwijzen. ‘Als hij me wil spreken, weet hij me te vinden’, houd ik mezelf voor. Ik hoor nooit meer van ‘m.

Tosca Sel is oud-stagiaire van Profielen en date-deskundige. Ze schrijft o.a. voor Viva, Veronica Magazine en Glamour.