Ernest: Wijkagent
Gepubliceerd: 12 June 2014 • Leestijd: 1 minuten en 22 seconden • Column Dit artikel is meer dan een jaar oud.Sinds januari 2013 houdt wijkagent Wilco Berenschot spreekuur op straat. Vrijwel elke week klapt hij een tafeltje open in Rotterdam-West en zet hij er twee stoeltjes bij. De eerste keer dat hij zijn mobiele wijktafel neerzette, vroor het zes graden. ‘Dat was afzien’, vertelt Berenschot, ‘maar er kwamen in een uur twaalf mensen bij mij aan tafel zitten.’ Inmiddels staat er soms een rij voor de tafel van Wilco Berenschot die steeds ergens anders wordt neergezet. ‘Ik kondig niet aan waar en wanneer ik zit’, zegt hij. ‘Anders komen steeds dezelfde mensen langs.’
Wilco Berenschot wil in de haarvaten van de buurt kruipen. Daarom spreekt hij met de bewoners en vraagt hij hun wat ze zouden aanpakken als ze zijn pet op hadden. Meestal zijn het kleine dingen: zwerfafval, hondendrollen, een zebra waar weinig voor wordt gestopt. Berenschot luistert en onderneemt actie. De verhalen van de buurtbewoners hebben al geleid tot het oprollen van een aantal hennepkwekerijen. Ook is een babbeltruc opgelost. ‘Ik probeer echt een verschil te maken in de wijk’, zegt Berenschot. ‘Daarom ben ik zo veel mogelijk buiten.’
Zijn aanpak krijgt steeds meer navolging. ‘Zeker tien agenten in Nederland zetten wekelijks een tafeltje neer in hun wijk’, vertelt de wijkagent trots. In Albrandswaard is zijn aanpak ook gekopieerd, maar daar wordt gewerkt met een rode bank. De burgemeester gaat er namelijk in gesprek met bewoners. ‘Er zijn zelfs zachte kussens’, zegt Berenschot.
De wijkagent van West houdt het bij houten stoeltjes. Als het regent, gaat hij onder het afdakje van de supermarkt zitten, of in het portaal van de moskee. Winkeliers brengen koffie en thee, het Leger des Heils zorgt voor soep op koude dagen.
Sinds kort belt Berenschot ook aan bij mensen thuis en vraagt of hij zijn boterhammen bij hen mag opeten. ‘Ik noem het Agent bijt hond’, vertelt de wijkagent. ‘Geïnspireerd op het tv-programma van de NCRV waarin de meest fascinerende mensen voorbijkomen.’
Er wordt gezegd dat de overheidsbemoeienis steeds groter wordt, dat privacy wordt ingeruild voor veiligheid, Big Brother is watching you. Maar dan denk ik aan de wijkagent van West die aanbelt bij wildvreemden, een krullenbol met bruine boterhammen in een doorzichtig plastic zakje. Wie zou hem niet binnenlaten? De man die bij min zes aan een tafeltje gaat zitten.
Ik zie hem lopen, ik zie hem aanbellen. Ik zie hem praten, ik zie hem luisteren. Zo dringt hij steeds dieper door in de haarvaten van de buurt. Hij is geen grote broer maar een broeder.
Ernest van der Kwast is schrijver. Zijn laatste boek is Giovanna’s navel.
Wijkagent Wilco Berenschot onderneemt zeer zeker actie. Wij hadden regelmatig ernstig geluidsoverlast van steeds weer nieuwe studenten. Keiharde muziek, feestjes met de ramen en deuren wagenwijd open… lach leve de lol terwijl anderen de volgende dag moeten werken. Dat heeft hij direct aangepakt. Agent Berenschot maakt makkelijk contact, is open en recht door zee. Een echte Rotterdammer die doet wat hij zegt. We kregen zijn Twitter-adres, zijn email-adres, zijn telefoonnummer, noem maar op. Fantastisch. We hebben snel informatie uitgewisseld en ik heb hem een video van de overlast getoond. Zo klaar als een klontje.
Bedankt.