Voor de derde keer speur ik de vertrekhal van Rotterdam Centraal af. Ik check m’n telefoon: ‘Om 18:00 uur mag je aan m’n baard voelen, ik zie je bij de Feyenoord Fanshop.’ Dat is nu, maar ik zie hem niet.
Eergisteren installeerde ik Bristlr, een nieuwe dating app voor ‘those with beards and those who want to stroke beards’. Binnen een minuut had ik met m’n Facebooklogin een profieltje aangemaakt en schoof de ene na de andere harige man over m’n scherm. Ik was in de zevende datehemel.

Van alle baardmansen vond ik Willem (blonde lok, artistieke zwarte bril, rossige baard) de leukste. Ik gaf hem een hartje en we raakten aan de praat. Chatten werd bellen en bellen werd ‘Waarom gaan we na het werk niet even een drankje drinken?’ En dat is nu. Nou, een kwartier geleden.
Om de tijd te doden loop ik een winkel in. M’n telefoon trilt: ‘Ben je er al? Ik sta naast de ingang.’ Een zenuwachtige kriebel trekt door m’n buik, hij is er! Door de etalage zie ik de fanshop, maar niemand die op de leukerd van de foto’s lijkt. Dit is raar. ‘Bijna daar!’ stuur ik terug.

Een kalende, onverzorgde man pakt z’n telefoon en een paar seconden later licht mijn scherm op: ‘Ik heb m’n bril niet op, maar sta pal voor de ingang.’ Shit, dit is Willem niet. Sterker nog: met deze gast zou ik nooit van m’n leven afspreken. Wat nu? Ik stuur Willem: ‘Kan het zijn dat je er niet zo uitziet als op je profielfoto’s?’ Hij stuurt terug: ‘Kom hierheen dan leg ik het je allemaal uit.’ Echt niet.

Ik fiets naar m’n vrienden die op het terras zitten en na een uur kunnen we nog niet verklaren waarom iemand zo liegt en denkt dat ie ermee weg kan komen. Ik ben toch niet blind?! Ik kijk op m’n telefoon en zie dat ik 24 gemiste oproepen van ‘Willem’ heb, daarnaast zie ik de FaceTime app en ik beloof mezelf plechtig dat ik die vanaf nu gebruik voordat ik – als ik de moed nog kan verzamelen – afspreek met een internetdate.