De hogeschool is ermee gestopt, mikt op de grote aantallen. En eerlijk is eerlijk, wij (studenten zoals ik, zonder zorgachtergrond) zijn niet met zoveel.

Toch zijn wij in onze ogen bijzonder. De mix tussen oud en jong, ervaren en onervaren, elders afgestudeerd of beginnend student, werkzaam in de zorg of juist niet…. Iedereen is gemotiveerd. Iedereen heeft een reden om verpleegkundige te willen worden en heeft daar over het algemeen goed over nagedacht.

Er valt in onze klas altijd wel een mening te horen, ervaringen op verschillend vlak worden uitgewisseld. Ieders inbreng is waardevol. We hebben het anderhalf jaar lang goed met elkaar gedaan. De meesten van ons liggen op schema, een enkeling haakte onderweg af of liep vertraging op.

Nu lopen we onze eerste stage. Wij doen dat in de tweede helft van dit jaar omdat een aantal mensen in onze klas zijn of haar baan dan wat langer kon aanhouden. Het is voor de meesten jongleren met dagen, uren en minuten. Gezin, werk, financiën, studie en gezondheid dringen om onze aandacht. Het is soms lastig om alles voor elkaar te krijgen en ik heb bewondering voor mijn klasgenoten die dat toch maar voor elkaar krijgen.

Docenten zijn uitgesproken over ons. We krijgen veel complimenten: ‘Jullie zijn zo’n leuke groep’ of ‘Jullie doen het zo goed’, maar er zijn ook docenten die ons liever geen les geven omdat we kritisch zijn, uitgesproken en niet bang voor een discussie hier en daar. Wij zijn niet de weg van de minste weerstand.
Binnenkort is het over, zijn de deeltijders zonder relevante werkplek verdwenen uit de verpleegkunde-opleiding. Dan hoeft er helemaal geen discussie meer te zijn of wij nu wel of niet zo leuk zijn.

Ik vind het een gemiste kans. De combinatie tussen al die achtergronden en leeftijden heeft een toegevoegde waarde voor het leren. We leren van elkaar en met elkaar. Gaat verpleegkunde niet ook over verschillende mensen met verschillende achtergronden, verschillende leeftijden en verschillende levensstadia? Waarom daarmee niet beginnen tijdens de studie met gemotiveerde studenten?
Met veel minder contacturen zouden wij toch de gemakkelijkere groep moeten zijn? Goed organiseren, dan heb je er weinig last van want we zijn er haast nooit. Ik zie kansen, geen problemen. Helaas ziet de hogeschool dit anders en is de beslissing inmiddels genomen.

Volgend jaar gaan de laatste deeltijders duaal verder. Aangenomen in ziekenhuizen of instellingen als leerling zullen zij de rest van hun studie werkend en lerend afronden.

Ik doe dat niet; ik word alsnog voltijder, want ik wil niet in één instelling verder studeren, maar door verschillende stageplekken het werkveld in de volle breedte leren kennen. Ik denk dat ik daardoor een betere verpleegkundige kan worden. Zo veel mogelijk ervaring opdoen, snuffelen aan waar ik goed in ben. Of niet natuurlijk, maar ook dat is belangrijk.

Ik ga mijn volgende stage in het buitenland vervullen. Afrika lonkt, deze Mohikaan wordt voor vijf maanden Tanzaniaan!