Het gaat natuurlijk sowieso over kindjes die op de wereld komen en alles wat daarbij komt kijken. Dat vinden we bij ons heel bijzonder maar dat is het hier een stuk minder. Daarbij wil ik niet voorbij gaan aan de gevoelens die de moeders hier voor hun kindjes hebben, maar als een moeder al negen kinderen heeft, is ook hierbij routine te bespeuren. De vrouwen zijn minder emotioneel dan wat ik in bevallingprogramma’s op tv zag. Naar tranen moet je echt zoeken en die zijn er bij pijn, niet bij de aanblik van de baby.

Toch zijn er in mijn ogen bijzondere kindjes en gebeurtenissen. De tweeling die werd geboren bijvoorbeeld, zonder dat de mama wist dat er twee zouden komen. Eentje was net zo blank als ik en de ander was donker. Er was nog een tweeling. Het eerste kind werd thuis geboren en het tweede in het ziekenhuis. De eerste navelstreng was met touwtjes dichtgeknoopt met daaraan een stokje als handvat voor het verwijderen van de placenta. Het tweede kind lag in stuit en ik kon het nog maar net opvangen, omdat er niemand in de buurt was toen hij met de billetjes eerst werd geboren.

Ik schoot vreselijk in de stress toen een kindje niet ademde bij de geboorte en de vroedvrouw het rustig aan deed om een vacuümpompje te halen en ik was heel bezorgd om een prematuur kindje van wie de longen en darmen nog niet goed functioneerden en dat moest worden doorverwezen naar het ziekenhuis in de stad in de hoop dat het zal overleven. 

Er zijn geen mannen, familieleden of vriendinnen op de afdeling. De vrouwen bevallen helemaal alleen tussen de andere vrouwen, vreemden voor elkaar. Er is geen enkele pijnstilling, maar de vrouwen wordt gevraagd in het eerste stadium niet te veel herrie te maken. Er zijn geen lakens, de vrouwen liggen op een zelf meegebracht stuk bouwplastic.

Na de bevalling delen de moeders met hun net geboren baby, als het nodig is, een bed met een andere moeder en kind. Daar lopen ze overigens zo’n tien minuten na de bevalling zonder hulp naartoe. Als verband dient een stuk dubbelgevouwen stof.

Wanneer er een canule (holle buis) voor een infuus nodig is, moet een familielid die eerst kopen. Een stukje verderop zit een winkeltje met medische benodigdheden. Ik kan alleen maar hopen dat de familie in een noodgeval heel hard kan rennen.

Kortom: zo’n beetje alles is anders dan in Nederland. Ik verwonder mij elke dag, leer veel, maar vraag me nog meer af. Mijn verbazing is in positieve, maar ook in negatieve zin ruimschoots aanwezig.

Ik zoek veel op en verdiep me in wat ik elke dag meemaak. De indrukken en ervaringen die ik opdoe zijn enorm. In combinatie met de vriendelijke mensen en het tropische landschap hou ik het hier wel even uit.