Tentamenstress? Ik zeg ook: check! Naast mijn gebruikelijke stress ervaar ik nu extra druk om mijn tentamens te halen omdat ik dadelijk start met afstuderen. En dat combineer ik niet zo graag met het maken van herkansingen…

Afstudeerstress? Ook check. Misschien nog wel meer dan tentamenstress.
Ik herinner me nog dat ik op de basisschool altijd opkeek naar de juffen en meesters, de vaders en moeders en … naja, eigenlijk alles wat ouder en verder was dan ik. Als je naar de middelbare school ging, nou, dan was je toch groot! Maar halverwege de middelbare school was ik van die overtuiging allang weer afgestapt en keek ik op tegen de examenkandidaten. ‘Wat moet dat toch moeilijk zijn, je examenperiode!’ Op het moment dat ik zelf examenkandidaat was, dacht ik ook dat de wereld zou vergaan als ik mijn examen niet haalde. En dan waren er ook nog studenten die terugkwamen naar de middelbare school en wat kwamen vertellen over hun studie… Ja, die hadden het in mijn ogen gemaakt natuurlijk. Zij waren ‘groot’. Zij waren ‘verstandig’ en ‘zelfstandig’. Wordt er van mij verwacht dat ik dat straks ook kan? Nou, dat moet ik nog maar eens zien, dacht ik toen.

Je raadt het al, op dit moment kijk ik daar met een lach op terug. Niet dat ik zou vinden dat die gevoelens van mij toen, of van examenkandidaten van nu, onterecht zijn. Maar omdat ik opnieuw in de positie ben van de personen waar destijds ik tegenop keek. Het onderwijssysteem is zo ingericht dat je het programma zou moeten kunnen doorlopen. Maar daar ben je dan op het moment zelf niet altijd even zeker van. Het is leuk om soms eens terug te kijken en te realiseren wat voor mijlpalen je eigenlijk al gehaald hebt!

En nu? Ik ben inmiddels aanbeland in het vierde en laatste jaar van mijn studie. Nu kijk ik (natuurlijk) weer op tegen het afstuderen, de alumni, de ‘oude rotten in het vak’, en … naja, eigenlijk alles wat ouder en verder is dan ik.