Het is zaterdagavond en ik ben met Gert en wat vrienden een bandje kijken. De afgelopen weken hebben we elkaar veel gezien en het wordt alleen maar leuker. Verkering of een relatie willen we het nog niet noemen, maar we hebben afgesproken rustig de tijd te nemen om elkaar te leren kennen. Scharrels, dating-apps en andere afleiding laten we even voor wat het is.

Na een vers rondje bier vindt een van zijn vrienden het tijd om onze relatiestatus te bespreken. ‘Wat zijn jullie nou eigenlijk van elkaar?’ vraagt hij mij brutaal. ‘We zijn exclusief en kijken waar het heengaat’, antwoord ik naar waarheid. ‘Oh, ik heb anders heel andere verhalen gehoord’, tettert hij in mijn oor. Verbaasd kijk ik hem aan. Wat dan?

De vriend legt uit dat Gert ooit heeft gezegd nog zeker twee jaar vrijgezel te blijven en dat ie van plan is zich daaraan te houden. Dat wat wij doen, moet ik maar niet zo serieus nemen. Als hij het na een paar maanden niet zeker weet, moet ik me maar geen illusies maken. Dus.

Ik kijk naar de band en probeer rustig te ademen terwijl ik de woede vanuit m’n tenen omhoog voel komen. Ik vraag met inhouden woede wanneer hij voor het laatst met Gert over ‘ons’ heeft gepraat? Een maand geleden, ongeveer. Een maand geleden?!. ‘Hoezo denk jij dat het jouw taak is dit soort dingen met mij te bespreken? In de kroeg ook nog? Denk je echt dat je me hier een dienst mee doet?’ schreeuw ik in z’n oor. Zonder te antwoorden druipt hij af naar een ander groepje mensen dat ie allang niet heeft gezien.

Na het concert trek ik Gert mee naar buiten voor uitleg. Hij vertelt dat ie weken geleden z’n twijfels heeft gedeeld, maar dat er sindsdien wel wat veranderd is. ‘Blijkbaar is het voor onze vrienden te lastig om te begrijpen waar we mee bezig zijn. En misschien maken we het moeilijker dan het is. Kunnen we niet gewoon verkering hebben?’ vraag ik. Hij knikt van ja en zoent me. Hoera, het is aan.