Verkering met Tosca: Ik ben een weekdier
Gepubliceerd: 18 May 2016 • Leestijd: 1 minuten en 28 seconden • Column Dit artikel is meer dan een jaar oud.Wat: Afscheid nemen Heel geschikt voor: Mensen die elkaar zat zijn Minder geschikt voor: Mij Beoordeling: 0 sterren
Ken je die dramatische scenes bij programma’s als Hello Goodbye en All you need is love waarbij twee geliefden afscheid nemen/elkaar na een vakantie huilend in de armen vallen? Ik moest daar altijd om lachen, omdat ik vond dat die mensen zich aanstelden. Nu niet meer, nu ben ik zelf zo’n weekdier geworden.
Het begon allemaal een week voordat ik naar Amerika zou vliegen om het huwelijk van een vriendin bij te wonen. Ik keek al maanden naar deze reis uit en had heel veel zin in de reis en het feestje. Toch groeide de knoop in m’n maag met de dag, want ik zou Gert twee weken niet zien. Iedere nacht dat we samen sliepen, hield ik hem stevig vast. Iedere keer dat we afscheid namen, knepen emoties m’n keel verder dicht.
Het trieste hoogtepunt van mijn weekdierengedrag was op Schiphol. Ik huilde hard en lelijk en liet mascaravlekken en snot achter op Gerts jas. Toen ik eindelijk klaar was hem los te laten, moest ik met rode ogen en een loopneus inchecken. De mevrouw achter de balie deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Gelukkig.
Het gemis lag als een laagje verse sneeuw over de trip. Alle prachtige uitzichten en mooie momenten wilde ik delen. Maar hij was er niet. En als ik dan wilde facetimen om het te delen, was het bij hem midden in de nacht. Iedere ochtend werden we wakker met foto’s en berichten van onze levens die nu zo ver uit elkaar lagen.
‘Kom me maar niet halen van Schiphol, met deze jetlag sta ik niet voor mezelf in’, app ik hem op de dag van vertrek. Op Schiphol zie ik Yvon Jaspers met een cameraploeg bij een emotioneel stel staan. Snel loop ik door, naar de trein, naar huis. Op de eettafel wacht een enorme bos rozen met een briefje. ‘Lekker ding, je bent er weer. Ik heb je verschrikkelijk gemist. Ik kom gelijk na m’n werk. Tot zo.’
Het weekdier in me maakt zich klaar voor de hereniging. Eerst douchen.
Dit doet me denken aan het VWO, toen we op een stedenreis gingen. Een meisje uit mijn toenmalige klas had een vriendje, en tja, die waren nogal wat intiem. Er werd dan ook tranen met tuiten gehuild op Schiphol toen er afscheid genomen moest worden.. Als je het gehuil van baby’s al irritant vindt… En man man man, al die tranen, er was gelijk lekkage… Maar goed. Eenmaal aangekomen in een van de Zuid-Europese landen werd er natuurlijk per direct overal gechecked of er wel Wi-Fi was – Ze wilde natuurlijk wel aan haar manneke laten weten dat ze hem miste… 35423x per dag. Maar hè wat vervelend nou dat er toen nog weinig Wi-Fi was.. dus dan maar een veel te dure buitenland bundel, ander zou ze het niet overleefd hebben hoor! En och och och, bij het ontbijt moest er wel even laten zien worden wat er gegeten werd, bij de lunch was het nodig om even te zeggen dat ze liever met hem had geluncht, oh en bij het avondeten had ze bijna een tafeltje voor 2 met haar telefoon met een directe verbinding naar Nederland..
Oh joh, ik vergeet bijna de terugkomst op Schiphol.. Weten jullie hoe het eruit ziet als de militairen die terugkomen van een langdurige operatie in het buitenland hun vrouwen weer ontmoeten? En en jullie kennen ook vast wel het beeld van twee ongelofelijk smerig aflebberende stellen in een willekeurige club bij het uitgaan… Neem deze twee, vermenigvuldig het met 43242 en je kan je voorstellen wat een zoetsappige sessie dit geweest is.
Maar verder geen haat hoor op zoetsappig gedoe.
Leuke blog Tos, ga zo door meid!
Zowel in het verhaal van Roger (waar ik de toegevoegde waarde nog niet direct van heb kunnen ontdekken) als het verhaal van Tosca is het de vrouwelijke helft in het koppel dat moeite heeft met deze splitsing. Dit haalt het beeld van de moderne sterke vrouw die “don’t need no man” volledig onderuit.
Niet dat dit mij persoonlijk raakt. Deze moderne feministische trekjes van de maatschappij neem ik altijd met een korrel(tje) zout. In hoeverre zijn vrouwen gelijk aan mannen? Vanuit een puur biologisch oogpunt zijn mannen en vrouwen niet gelijk. Hiermee wil ik niet zeggen dat de een beter is dan de ander, maar slechts anders. Deze verschillen moeten mijns inzien worden omarmd en in het voordeel van de samenleving worden gebruikt.
ZO is dat Karl, Leuk boek hierover is geschreven door Maxim Hartman: De Nationale Vrouwenspotgids. Zo leer je de verschillende vrouwen goed kennen. Ga eens gezellig op een vrijdagmiddag op een terras aan de Witte de With zitten, bestel een ijskoude kletsert, pak je boekje erbij en kijk eens rond ! Hartstikke leuk om te doen.
Om nog even terug te komen op jouw verhaal, ja het is zeker waar dat mannen en vrouwen niet gelijk zijn. Nu is dat feministische hipster trendje opgekomen om toch te laten zien dat vrouwen wel degelijk zelfstandig en sterk zijn.. Nou joh, dat hoef je niet te bewijzen met zulke ongein. Dat sentimentele van vrouwen zal er altijd blijven zijn en geen feminisme of iets dergelijks zal het beeld van vrouwen veranderen naar de sterke, onafhankelijke, moderne vrouw.
@Roger, @ Karel, Even een kleine nuance: Ik heb mijn vriend een tijd geleden uitgezwaaid op Schiphol. Vanaf daar heeft hij het vliegtuig genomen naar Indonesië. Dit in het kader van een 3 maanden durende stage. Ik heb hem bij het afscheid veel plezier gewenst. Hier zijn geen tranen aan te pas gekomen. En ja, ik ben van het vrouwelijk geslacht. Is dit onverschilligheid? Nee, ik ben zo trots op hem als een pauw. We sturen elkaar dagelijks een appje en ongv. eens per week bellen we. Aangezien ik momenteel toch bezig ben met het afronden van mijn studie, had de periode waarin hij weg is me niet beter uit kunnen komen. Maar over een paar dagen komt hij weer thuis, en daar kijk ik naar uit. Kortom alhoewel ik dus zeker om hem geef en naar het wederzien verlang, ben ik altijd vrij nuchter gebleven. Ze bestaan dus: ‘nuchtere vrouwen’ (net zoals er nuchtere maar ook sensitievere mannen bestaan) maakt dit deze mensen “sterker”. “onafhankelijker”,”moderner” en meer waard dan gevoeligere mensen? ….Wat een bijzondere redenatie!
En sinds wanneer staat ‘gevoelig’ synoniem aan ‘sentimenteel’? Feminisme gaat nog altijd om ‘gelijkwaardige’ BEHANDELING. Los van het gelijk ZIJN aan elkaar.