Nu Gert en ik een koppeltje zijn, vraagt m’n moeder zeer regelmatig (zeg maar dagelijks) naar hem. Nu vragen als: ‘Waar woont ie?’, ‘Wat doen z’n ouders?’ en ‘Waarom speelt ie gitaar op z’n Facebookprofielfoto’ zijn beantwoord, zijn we aangekomen bij karaktervragen als: Wat vindt hij van je nieuwe schoenen/het feit dat je zonder hem op vakantie gaat/de inrichting van je huis?

Ik kan het haar niet kwalijk nemen, mijn aangeboren nieuwsgierigheid heb ik van haar, maar na een maand of drie ben ik het een beetje beu. ‘Misschien moet je het hem zelf eens vragen’, antwoord ik op een avond zonder na te denken op een WhatsAppje. Hier zat ze blijkbaar al op te wachten want er volgt direct een voorstel: ‘Zondagmiddag koffie bij jou? Wij nemen wel taart mee.’

Gert stemt toe en start hetzelfde onderzoek als m’n moeder. ‘Wat zijn je ouders voor mensen?’, ‘Waar komen ze vandaan?’, ‘Wat vinden ze belangrijk?’ en last but not least: ‘Zijn er nog verboden onderwerpen?’ Nee, die zijn er gelukkig niet.

Hoe dichter we bij zondag komen, hoe zenuwachtiger ik word. Mijn ouders en Gert zijn de belangrijkste en tegelijkertijd meest uitgesproken personen in mijn leven. Het zou dus fijn zijn als ze elkaar een beetje mogen want anders zijn gezellige verjaardagen en dergelijke een mission impossible.

Die zondagochtend is een aaneenschakeling van stressmomentjes. Het huis moet nog opgeruimd, de stofzuigerzak blijkt vol, de bloes die Gert aan wil zit in de kreukels en de koffie is op terwijl de supermarkt nog dicht is. Uiteindelijk wurm ik mezelf vijf minuten voordat m’n ouders arriveren met stressvlekken en al in een panty. Als dit een voorbode is voor de ontmoeting, kunnen we alles maar beter afblazen.

Als we drie uur later m’n ouders uitzwaaien en de voordeur dichttrekken, kunnen we maar een ding concluderen: het was zowaar gezellig. Terwijl we de vaat wassen, piept m’n telefoon. Een berichtje van m’n moeder. ‘Leuke schoonzoon, goed gedaan.’ Mission accomplished.