En als je het dan zwaar hebt, kun je de app openen en naar je eigen, met een motivatie onderschreven en doorgerookte, gezicht staren. Wat nou als ik het gewoon mooi vind, die gele vlekken op mijn tanden? En die rimpels onder mijn ogen? Het is toch best wel aantrekkelijk, zo’n stresshuidje? Misschien vind ik dik geel slijm ophoesten elke ochtend wel een hartstikke fijn ritueeltje, voel ik me schoon als ik het gedaan heb.

En die constante rochel achter in mijn keel stelt mij in staat een heerlijke Louis Armstrong imitatie te doen, dat doet het altijd goed op balkonnetjes van feestjes. Zij het dat je tegenwoordig maar met zijn drieën op zo’n balkonnetje staat.

Het is nu dag drie van stoptober. Ik heb het lekker rustig aan gedaan en vandaag gaat mijn eerste volledige dag zonder tabak worden. Ik ken het klappen van de zweep inmiddels maar al te goed. Het vooruitzicht van stoppen is nu bijna tastbaar, en er gaan allerlei redenen door mijn hoofd om het nu nog even niet te doen. De voornaamste reden is het behoud van humeur, de eerste pilaar van fatsoen die tegen de vlakte gaat.

Het bewandelen van de Rotterdamse straten wordt een soort hinkelspel. Ik heb haast en heb geen idee waarom. Ik voel een bijna onoverwinnelijke neiging om iedereen in te halen en voor ik het weet, dans ik mezelf op bijzonder onpraktische wijze om kinderwagens heen, of steven ik dwars door gezellige groepjes mensen die eigenlijk net iets sneller liepen dan ik, waardoor ik in een huppeldrafje moet gaan. Vervolgens gaan zij links, en ik rechtdoor waardoor alles voor niets was.

Het is vergelijkbaar met hoe mensen reageren wanneer ze honger hebben of moeten plassen. Het schijnt zo te zijn dat je beter en sneller beslissingen maakt wanneer een van beide noden hoog is. Dit duurt echter niet lang. Zoals we allemaal weten, worden we na korte tijd een beetje chagrijnig als er geen toilet of eetgelegenheid in de buurt is. Zoals we eerst doelbewust en effectief waren, zo zijn we nu roekeloos en wanhopig en in staat bepaalde grenzen over te gaan om ervoor te zorgen dat in die behoeftes wordt voldaan. Voor je het weet, zit je stiekem in een hoekje van een sprinter je best te doen een bierflesje vol te pissen, of sta je stampvoetend in de koopgoot met brandende tranen te schreeuwen dat je nu Ècht! Wat! Moet! ETEN!

Alleen gaat het nu natuurlijk niet om basisbehoeften zoals eten en plassen, het gaat om nicotine.

De eerste dag is voor twee derde geleefd, tijd is heel anders voor niet-meer-rokers, zo lijkt het. Langzamer.

Ik kijk vaak naar buiten, naar de mensen die er nog wel schijt aan hebben, en binnenkort een prima Louis Armstrong imitatie mis gaan lopen.