We hebben genoten van de laatste middagzonnetjes, waarop je geheel tegen alle verwachtingen in aan slechts een T-shirt genoeg hebt. Na het eten op het balkonnetje koffie drinken en de zon zien onder gaan, om vervolgens met vrienden over te stappen op de herfstbock. Of tijdens het werk om de twee uur gewoon even lekker vijf minuten in de frisse buitenlucht staan en om ons heen kijken.

En nu dan ineens lopen we meerlaags gekleed door de ijle herfstochtenden en regenen we nat omdat we te trots zijn voor een paraplu. Vol belofte en hoop zat je, 33 dagen geleden. Ik noemde je toen gekscherend stoptober, en zette je verjaardag op de kalender. Ik had er echt zin in, en voelde die eerste paar dagen de gezonde spanning van een nieuw begin.

Ik was dan ook zeer teleurgesteld toen je al na vier dagen je ware gezicht liet gezien. Verrassend koud was je ineens, onderweg naar huis liepen de rillingen al langs mijn rug. Als ik dan thuis aankwam, zat je vol venijn op mij wachten en drong je aan me op tot ik in slaap viel. Je frustreerde me, tot het punt dat ik je met gebalde vuisten tegemoet zag.

Maar, lieve stoptober, ook ik zat fout. Ik moet toegeven dat ik je wederom heb onderschat. Ik was vergeten hoe intens je kunt zijn, hoe moeilijk het is om routines die inmiddels al tien jaar aan het draaien zijn zomaar te onderbreken, en hoe strontziek ik van je word. Het is moeilijk om je trouw te blijven.

Het was een vreemde maand stoptober. Zowel over jou als over mezelf heb ik veel geleerd. Ik zal dan ook mijn uiterste best doen om ditmaal niets te vergeten, en me goed voor te bereiden op de volgende keer dat jouw pad het mijne kruist.

Voor altijd de jouwe, maar nu nog even niet,

Demian