Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 7 days ago
| 
|
Janine Tuinfort is 20 en studeerde deze zomer af aan de opleiding communicatie. Ze neemt je mee op avontuur in de liefde. Haar eerdere blogs lees je hier.
Lekker lang (ben ik zelf ook), mooi gebit, acceptabel leeftijdsverschil, goede bos haar, vol baardje, schone nagels en een goed stel hersens als het even kan. Zo ziet mijn eisenpakket eruit.
Als ik mijn dategedrag van de afgelopen jaren analyseer, kan ik één ding bevestigen: ik ben pittig kieskeurig wat mannen betreft.
Ik kan me nog goed herinneren dat een jongen mij op de middelbare school leuk vond. Als jong en onzeker meisje was ik natuurlijk megablij met zijn aandacht. Een klein (groot) minpuntje; hij was een stukje kleiner dan ik. Daardoor was het voor mij al snel duidelijk dat het niets zou worden. Ik vind het zelf gewoon mooier om als meisje een langere vriend te hebben. Ieder zijn eigen mening, right?
Tijdens het eerste jaar van mijn opleiding leerde ik een andere jongen kennen. Op het eerste oog knap, lang en charmant… totdat hij zijn mond opendeed. De rillingen liepen mij over de rug. Dat gebit, daar wilde ik niet mee zoenen. Helaas dacht mijn dronken ik daar na een paar drankjes wat anders over. Gelukkig is het daar bij gebleven en hebben we daarna nooit meer contact gehad. Niet voor herhaling vatbaar.
Mijn ervaring over de noodzaak van het hebben van een goed stel hersens en een beetje inhoud kennen jullie al. Ondanks dat het oog ook wat wil, is inhoud uiteindelijk belangrijker.
Ik heb altijd al hoge eisen aan mijzelf gesteld, maar tegelijkertijd dus ook aan de jongens/mannen die ik leuk vind en date. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik nog nooit echt een lange relatie heb gehad.
Als ik eerlijk ben, ben ik eigenlijk geen fan van dit soort eisen, maar as it is heb ik ze toch. Er is simpelweg een aantal (karakter)eigenschappen dat ik belangrijk vind. Don’t we all?
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Leuk geschreven weer!
Tuurlijk hebben we allemaal eisen waar een toekomstig partner aan wilt voldoen. Het is alleen jammer dat het vaak wordt bestempeld als ‘seksisme’ of ‘discriminatie’ als een man die eisen stelt en ‘sterk’ of ‘onafhankelijk’ als een vrouw dat stelt.
Tja, heel vroeger toen ik nog knap, slank, blond en sterk was moest een aspirant vriendin maar twee dingen hebben: een huis in Spanje en een huis in Oostenrijk. Toen was ik plots 38 en nog geen ring aan de vinger, laat staan uitzicht op die huizen. Veel later heb ik begrepen dat uiterlijk en bezit behoorlijk relatief ( en uiterlijk ook kortdurend in een leven is) zijn. Dan focus je op een aantal andere zaken: coping score ( hoe gaat men om met tegenslagen die nu eenmaal bij het leven horen), trouw (in de goede maar ook slechte dagen die bij het leven horen), contentheid/levensvreugde (is iemand tevreden met zichzelf en gaat iemand op een relaxte manier om met de uitdagingen van elke dag), en langdurige lichamelijke aantrekkelijkheid ( gezonde voeding, regelmatig sporten, niet roken). Daarbij liefst een goede DNA, af te lezen van schoonpapa en schoonmama, Op jonge leeftijd is er een test: giet men zich regelmatig strotvol met alcohol tijdens feestjes en partijen of heeft men zich met max twee drankjes dan al in de hand: simpele edoch vaak doeltreffende methode ter voorselectie van aspirant partners
Mooie standaarden, maar…
Kijk eens naar je beste vriendinnen, kijk eens naar je familie. Dat gaat verder dan alleen de romantische beelden die je kent uit boeken, films of series. Je beste vriend of vriendin waarvan je veel houd, daar heb je ook geen eisen aan gesteld. Ze zijn in je leven gekomen en je bent er van gaan houden. Vaak beschikken ze over kwaliteiten en geven een nieuwe kijk op het leven die je nooit van te voren had kunnen bedenken.
Zelf stelde ik ook altijd eisen en was kieskeurig, maar al gauw bleek dat het niet zozeer ging om wat ik allemaal wenste, maar hoe ik de tijd met iemand ervoer. Samen genieten, samen ruziën, samen bouwen, samen lachen, samen huilen, samen stressen, samen verdriet verwerken. De tijd om iemand echt te leren kennen schiet vaak tekort. Niet omdat de tijd tikt, maar omdat in de tijd dat je samen met iemand bent het moeilijk is om het leven te bekijken door de bril van je partner. Een goede en sterke relatie begint wortels te krijgen als je steeds meer kijkt door de bril van je partner en je partner bij jou. Dan verdwijnen langzaam de obstakels en irritaties. Om dit te kunnen bereiken heb je intrinsieke motivatie nodig. Het gaat niet om wat je straks bereikt: een ultieme relatie, of ideale partner. Het gaat er naar mijn mening om dat de tijd die je samen beleeft leuk is en je die wilt blijven beleven.
Gelukkig hoef je jouw eisen niet bij te stellen. De natuurlijke aantrekkingskracht doet dat wel voor je. De man die nu niet in je hoofd hebt, kom je tegen. Je eisen worden genuanceerd. Je voelt je aangetrokken en beseft dat tijd met hem doorbrengen het leukste is wat er is. Maar als de verliefdheid minder wordt, luidt de volgende vraag: ‘Ben je bereid te kijken door de bril van je partner?’