Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 2 days ago
| 
|
Geke is 21 en vierdejaars verloskundestudent. In haar blogs schrijft ze over de avonturen van een verloskundige (in opleiding). Geke’s eerdere blogs lees je hier. Meer Geke? Je kan haar ook volgen via haar Life of a midwife Facebookpagina.
Ik heb een haat-liefdeverhouding met nachtdiensten in het ziekenhuis. Dat je ritme op z’n kop wordt gezet is niet ideaal, maar het heeft ook iets magisch.
Als ik zaterdagavond de voordeur uitstap, worden de terrassen al opgeruimd. De laatste mensen zitten binnen, de avond loopt op zijn einde. Ik pak m’n fiets uit de fietsenrekken en hijs m’n rugzak op m’n rug. Mijn avond moet nog beginnen, mijn dienst begint over drie kwartier.
Overdag probeerde ik te slapen met oordoppen en zo’n idioot slaapmaskertje, maar dat mislukte volledig. Wonen in het centrum van Rotterdam is te gek, maar niet zo handig als je ’s nachts dienst hebt. Ach, 24 uur wakker zijn moet best lukken, pepte ik mezelf op. In de kroeg kan het immers ook.
Om iets over halfelf stap ik het ziekenhuis binnen. Het is op deze tijd een grotendeels verlaten gebouw waarin je zo af en toe een arts of verpleegkundige in een wit pak ziet opdoemen. Wat een contrast met een normale, doordeweekse dagdienst.
Er hangt vaak een bijzonder sfeertje in een nachtdienst. We zorgen voor patiënten, werken de administratie bij, ontvangen ongeruste zwangeren en kletsen met de verpleging over interessante casussen.
Als je maar een beetje bezig kan blijven, kom je de nacht wel door. Het wordt pas écht pittig als er niets te doen is en je uit bezigheidstherapie maar naar een computerscherm gaat staren. Op dat soort momenten ben ik heel blij met de persoon die koffie heeft uitgevonden.
Rond zeven uur ’s ochtends knapt de bubbel. De dagdienst komt binnen, het grote licht gaat aan en je voelt: de dag is begonnen! De zon komt op, de stad ontwaakt en het wordt langzaam drukker op de weg. Op de fiets adem ik rustig de koele ochtendlucht in terwijl ik in m’n hoofd de casussen van vannacht nog eens doorneem: Weer twee nieuwe wereldburgers in mijn handen mogen houden!
Als ik in bed lig, scrol ik langs de foto’s en filmpjes die m’n vrienden op social media plaatsten. Ze stuurden me foto’s van bier in de kroeg, met daarbij de tekst ‘lekker nachtdienstje Geek’. Lachend voel ik m’n ogen zwaar worden. Die nachtdiensten zijn soms vervelend, maar ze hebben absoluut iets magisch.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
De heldin huivert,
Venus verbleekt in de ochtend..
Over de ringweg scheurt een taxi
De nacht gewonnen
En de dag alweer kwijt
Er is geen reden om hier te blijven
Er is geen reden om weg te gaan
Want het is zo moeilijk om het licht uit te doen
Als je die nachtdienst niet achter je laat
(De Rollende Zelfdestruktie Revu 1980)
Nachtdienst…. op de afdeling geriatrie lijkt het op een dagdienst, natuurlijk werk je in het schemer, en slaapt er echt wel een enkele patiënt, maar overwegend moet je sussen, troosten en vertellen dat er echt geen boze man naast het bed staat. Of een vogeltje op de gordijnrail zit. Proberen uit te leggen dat je niet naar huis kunt in het holst van de nacht wanneer je een ruiten tasje al hebt ingepakt, of nog maar een keer aanhalen dat je absoluut niet alleen naar het toilet kunt lopen omdat je val gevaarlijk bent. Nachtdienst op de geriatrie dat is een dagdienst….. De belevingswereld van de geriatrische patiënt komt juist in de nacht tot bloei. Magisch dat zeker.