De hogeschool maakt het je praktisch onmogelijk om je te beperken tot de comfortabele omgeving van je klas. Met redelijk snelle vaart worden er keuzevakken en minors tegenaan gegooid die ervoor zorgen dat je je moet mengen met de rest van de hogeschool. Hartstikke fijn, want zo komt dat netwerk er wel.

De eerste les van je nieuwe keuzevak gaat van start en de docent stelt voor groepen samen te stellen.

Mogelijkheid 1: Je kijkt vluchtig om je heen of je ergens wat bekenden ziet. Eenmaal gevonden, verplaats je je subtiel – maar met enige haast, om te voorkomen dat iemand anders je voor is – richting de bekenden. Samenwerken met bekenden kan opluchten, maar voldoet niet helemaal aan het netwerkadvies.

Mogelijkheid 2: Het is duidelijk dat je niemand kent en je maakt een snelle selectie van de studenten die er betrouwbaar, aardig, gezellig, vermakelijk of cool uitzien. Afhankelijk van je stemming loop je naar de geselecteerde personen en je vraagt ze ten ‘samenwerkhuwelijk’. Een afwijzing op dit aanzoek komt zelden voor en met dit proces achter de rug gaat je project van start.

Hoe langer de dag duurt, hoe gezelliger het wordt. Als je er echt voor gaat, deel je snel wat gênante verhalen om voor extra connectie te zorgen. De volgende dagen gaan, afgezien van enkele meningsverschillen, redelijk soepel.

Je sluit je keuzevak, project of minor af met een magere 6, maar je bent hier in dit geval helemaal content mee. Dat je niet totaal sociaal gestoord bent, is al een waardevolle constatering. In de weken die volgen, komen jij en je keuzevakechtgenoot elkaar in elke hoek van de school tegen. Jullie groeten elkaar enthousiast of maken even een praatje. Af en toe komt iemand zelfs met het voorstel om buiten school af te spreken.

Ondanks de goede start raakt de gespreksstof langzaam op. Iedere keer dat jullie elkaar tegenkomen, wordt het weerzien wat ongemakkelijker. Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe vaker je subtiel even de andere kant op kijkt als je voormalige echtgenoot voorbijloopt in de wandelgangen. Je moet tenslotte echt even lezen wat er nou eigenlijk op die saaie flyer aan de muur staat geschreven.

De dagen slijten en voor je het weet, volgt het moment waarop zelfs een begroeting eigenlijk te veel is. Dit is dan zo ongeveer het moment dat dat belangrijke netwerk van je weer een klein beetje gekrompen is. Voor de mensen die zich afvragen of het aan hen ligt: een beetje, maar het ligt dus ook, een beetje, aan de ander. Jullie zijn blijkbaar gezamenlijk tot het besluit gekomen om uit het samenwerkhuwelijksbootje te stappen.

Ondanks de scheidingen denk ik dat al deze kortstondige samenwerkhuwelijken een waardevolle ervaring kunnen zijn. Je eerste gebroken hart is ook bijzonder pijnlijk, maar het maakt je meestal wel sterker. Oefening baart kunst. Zo is het ook met netwerken.

Tekst & illustraties: Evi Penders