Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 4 days ago
| 
|
Darice de Cuba is webdeveloper bij Profielen. Zij is geboren op Aruba en woont sinds 2000 in Nederland. Ze houdt zich graag bezig met toegankelijkheid en inclusie waarover ze blogt op haar Engelstalige blog. Darice is laat-doof. Naast front-end developer is ze ervaringsdeskundige met expertise in inclusief design.
Foto: Paul van der Blom
Vandaag is het Coming Out Day, een dag waarop al dertig jaar lang gestreden wordt voor lhbt-acceptatie. Ik zie vooruitgang, maar we zijn er nog lang niet.
Dertig jaar na de eerste Coming Out Day zie ik dat er meer steun is voor gelijkheid. Dat meer en meer landen het homohuwelijk accepteren, maar tegelijkertijd zijn gelijke rechten voor lhbt’ers nog steeds niet vanzelfsprekend.
Voor lhbt’ers is de coming-out nooit klaar. Het is een doorlopend proces. Als je nieuwe mensen tegenkomt met wie je vriendschap wilt sluiten, nieuwe collega’s krijgt of naar je huisarts gaat: iedere keer beslis je opnieuw of en hoe je over je geaardheid vertelt.
Zelf heb ik niet de behoefte om aan iedereen mee te delen hoe ik mezelf label. Vaak hoeft dat ook niet, omdat mensen al aan mijn uiterlijk kunnen afleiden waar mijn voorkeur ligt. Met mijn korte haar en androgyne kledingstijl voldoe ik niet aan het stereotypische beeld van een meisjesmeisje. Maar voor sommige mensen moet ik het nog steeds spellen.
Ik heb geluk gehad met mijn omgeving en nooit negatieve reacties gehad. Van vreemden krijg ik af en toe een afkeurende blik. En ooit heeft iemand me gevraagd of ik wel wist dat ik er als een jongen uitzie. Nee! Echt?! Ik moest er wel om lachen.
Voor mij blijft de aandacht voor coming-out belangrijk zolang lhbt’ers geen gelijke kansen en behandeling krijgen. Tot lhbt’ers niet meer verstoten worden door hun families, we niet meer ‘normaal’ hoeven te doen om geaccepteerd te worden, we veilig hand in hand over straat kunnen lopen, transgenders niet meer belachelijk gemaakt worden en mannen in de sportwereld voor hun geaardheid durven uit te komen, moeten we blijven strijden en zullen we loud and proud Coming Out Day en Pride blijven vieren.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
100% mee eens. Tolerantie is leuk, maar acceptatie is beter.
Go Go Go boys Girls and Neutrals. Love you!
Acceptatie komt dichter bij als we het als ”normaal” gaan beschouwen. Door het hele lhbt a t/m z emancipatiegezeik op een podium te zetten en er extra veel aandacht aan te schenken, ontstaan er juist problemen.
Wat De Grote Kloek zegt. Ook is LHBT-huppeldepup een irritante lage resolutie term die mijns inziens te veel wordt gebruikt voor politieke doeleinden. Zo kun je bijvoorbeeld homoseksualiteit en transgender helemaal niet gelijkstellen. Zo is gender dysforie, een groot component binnen transgender zijn, gewoon in het DSM opgenomen en dus niet bepaald “normaal” te noemen.
@J.
Precies wat ik ook dacht. Daarnaast zegt de groep dat biologie (lees Sex(e)) en Gender totaal los van elkaar staan, wat natuurlijk grote onzin is. Vaak word er dan gezegd: ‘Je bent wat/wie/hoe jij je voelt’. Wat helemaal niet helpt bij de acceptatie, zelfs tegenwerkt.
Het is heel mooi dat het nu beter bespreekbaar is dan in het verleden. Toch zijn er nog steeds heel veel mensen die worstelen met het verschil dat ze ervaren tussen hun uiterlijk geslacht (de biologie) en hun gevoel enerzijds, en anderzijds de angst om niet geaccepteerd te worden door hun omgeving, familie, vrienden en collega’s. Voor een heel groot deel van het leven maakt het ook helemaal niet uit: je eet hetzelfde brood, je volgt dezelfde studie, je krijgt dezelfde toetsen. maar voor sommige delen van het leven maakt het heel veel uit. Bijvoorbeeld in de zorg, waar je te maken krijgt met cliënten met vragen over deze thema’s, of mensen gaat begeleiden die in de problemen zijn gekomen doordat ze zijn afgewezen of gepest of nog erger.
Coming out helpt om het thema in de samenleving bespreekbaar te maken. Heel veel respect voor de studenten en docenten, voor iedereen die het aandurft om te praten over deze thematiek vanuit hun eigen gevoel, vanuit hun eigen ervaringen, vanuit hun eigen kader. Acceptatie in de hele wereld is nog heel ver weg, is misschien zelfs nooit realiseerbaar. En dan denk ik dat tolerantie al een hele grote stap in de goede richting kan zijn.