De Italiaanse Costanza is tweedejaars fine art aan de Willem de Kooning Academie en avonturier: ‘Hoe je je voelt, wordt niet alleen bepaald door waar je bent, maar ook door de mensen met wie je bent.’

‘Het is leuk dat hier in de hal van de Willem de Kooning Academie een piano staat. Ik heb nooit echt goed een instrument leren spelen, maar ik hou ervan om muziek te luisteren en dan uit mijn hoofd wat te spelen. Vroeger wilde ik altijd de vrouwelijke Kurt Cobain worden, tegenwoordig maak ik meer techno.

‘Drie jaar geleden ben ik uit Italië vertrokken. Vrienden uit Milaan hadden het plan om te gaan snowboarden in Innsbruck. De meesten haakten uiteindelijk af, maar ik ben wel gegaan. We zaten in een klein dorp met een hechte community van skiërs en snowboarders en ik vond het er fantastisch. Je was constant buiten in de bergen en de zon, een heel speciale omgeving. Ik houd over het algemeen niet zo van het leven in de stad, omdat er zoveel prikkels zijn. In de bergen voel ik me blij en uitgerust.

‘Ik wilde daar blijven dus probeerde ik een baantje te regelen. Ik stuurde mijn cv overal naartoe, maar ik kreeg geen enkele uitnodiging om op gesprek te komen. Ik ben toen snowboardles gaan geven. Illegaal, want ik had geen diploma, maar ik moest íets om aan geld te komen. Weken later kwam ik erachter waarom ik geen reacties op mijn sollicitaties had gekregen. Ik had zowel mijn naam als mijn e-mailadres verkeerd op mijn cv staan.

‘Achteraf ben ik blij dat het zo is gegaan. In het begin ging het lesgeven wat lastig, omdat ik zelf ook nog niet alles beheerste. Gaandeweg ging het beter en vaak kon ik mensen binnen twee uur leren om bochtjes te maken. Het gaf voldoening om anderen iets te leren waar ik zelf zo van hield.

‘Helaas raakte ik geblesseerd aan mijn schouder. Eerst negeerde ik het. Maar toen ik regelmatig wakker werd met mijn schouder uit de kom, wist ik dat het zo niet verder kon. Ik was ook verstrikt geraakt in een rare relatie, dus het was tijd was om te gaan. Ik besloot mijn zus die in Rotterdam woont te gaan opzoeken. Ik  wilde bij haar zijn en er was een kunstacademie. Dat waren voldoende redenen om mijn spullen te pakken.

‘We wonen nu samen in een flatje en zitten zelfs bij elkaar in de klas. Het is wel een beetje druk, want we leven met drie personen in een klein appartement dat eigenlijk maar geschikt is voor twee. Soms vind ik het ook lastig om in de stad te zijn en niet in de bergen. Aan de andere kant: hoe je je voelt wordt niet alleen bepaald door waar je bent, maar ook door de mensen met wie je bent.

‘Over twee maanden ga ik terug naar Italië om mijn schouder te laten opereren. Omdat ik zo halsoverkop naar Innsbruck ben vertrokken, vind ik het fijn om even terug te gaan en tijd met mijn vrienden door te brengen. Misschien ga ik ook nog naar de Duomo in Milaan. Dat is de kathedraal van de stad en het meest imposante bouwwerk dat ik ooit heb gezien. Als je daar bent, voel je de geschiedenis en zie je aan alles dat duizenden mensen er honderden jaren aan hebben gewerkt. Er zijn veel details en symbolen in verwerkt, alleen de deur heeft al honderden kleine details.

‘Het is onvoorstelbaar dat mensen er een leven lang als mieren aan hebben gewerkt en niet eens het eindresultaat konden zien. Wat ik daar voelde, heb ik nog nooit gevoeld bij hedendaagse kunst. Logisch ook, het is zo groots. Je zou kunnen denken dat het saai is omdat het zo’n bekend monument is, maar toch zou ik iedereen die naar Milaan gaat aanraden de Duomo te gaan zien.’

Tekst & beeld: Wietse Pottjewijd