Mazlum zit in het derde jaar van de opleiding social work. Dit doet hij in deeltijd, want naast school zijn er nog duizend andere dingen waar hij zich mee bezighoudt: ‘Het geeft zoveel energie om nieuwe projecten te starten en dat negatieve beeld weer om te buigen.’

‘Op mijn dertiende is mijn vader overleden aan kanker en daarna heb ik de knop omgezet. Ik zat op een school waar veel leerlingen uitgingen en dronken, maar daar had ik geen behoefte aan. Ik verdiepte me liever in theologie, filosofie en sociologie. Ik probeerde mezelf continu te ontwikkelen en ging al op jonge leeftijd naar lezingen op universiteiten. Na het mbo ben ik naar het hbo gegaan om social work te studeren. Ik heb deze studie gekozen, omdat ik kracht haal uit het helpen van mensen.

‘Naast mijn studie ben ik junior projectmanager bij Stichting MIJ, dat is een vernieuwer in het sociale domein. Daarnaast ben ik beleidsmedewerker innovatie bij het Maatschappelijk OndersteuningsBureau en sindskort projectleider bij Stichting Platform Islamitische Organisaties Rijnmond. Ik was dan ook trots toen ik in mei de MSA-award van de Moslim Studenten Associatie won in de categorie young professional. Het thema van de MSA-award dit jaar was timemanagement. Een onderwerp waar ik goed bekend mee ben, want mijn agenda zit altijd aardig vol.

‘Als vrijwilliger van stichting Islam Color (een stichting die islamitische activiteiten in het Nederlands organiseert voor moslims en niet-moslims, red.) ga ik bijvoorbeeld wekelijks langs dementerende ouderen in verpleeghuizen. Misschien komt het door de cultuur waarin ik ben opgegroeid dat ik dit doe – in het dorp van mijn oma in Turkije zijn ouderen nooit eenzaam – maar het geloof speelt ook een belangrijke rol. Volgens de islam moet je je inzetten voor de gemeenschap en zwakkeren en ouderen helpen.

‘Met het ouderenproject zijn we al meerdere keren positief in de krant gekomen, maar helaas zijn er ook momenten waarop moslims niet zo positief in het nieuws zijn. In verhouding blijven de goede initiatieven daardoor wat onderbelicht, en dat vind ik jammer. Bij mensen in mijn omgeving zie ik dan soms frustratie, maar ik krijg juist meer motivatie om door te gaan. Het geeft zoveel energie om nieuwe projecten te starten en dat negatieve beeld om te buigen. Je ziet dat er dan vanzelf weer positieve reacties komen.

‘Vooroordelen zullen er altijd wel blijven, iedereen heeft vooroordelen, zowel moslims als niet-moslims. Het is jammer dat sommigen van hen niet met elkaar in contact durven te komen. Met het project ‘Hallo Wij Zijn Moslims’ deelden we rozen uit om met mensen in gesprek te raken. Dat is viraal gegaan. In heel Europa werden er rozen uitgedeeld. Ik sprak met een oudere mevrouw die nog nooit met een moslim had gesproken – terwijl ze in Rotterdam woont, hè – en die allemaal kritische vragen stelde. Ze deed een beetje terughoudend, maar ik bleef gewoon haar vragen beantwoorden. Op een gegeven moment merkte ik dat ze eigenlijk wilde knuffelen, omdat ze zo vol zat met emotie. Ze had al die tijd met bepaalde opvattingen over moslims geleefd en na al die jaren kreeg ze ineens een heel ander beeld door een persoonlijk gesprek aan te gaan. Het maakte echt wat los en daar doe ik het voor.

‘Ik vind dat we mét elkaar moeten praten in plaats van óver elkaar. Begin bij je buurman en zeg hem gedag of bij je collega’s, je medestudenten. Wanneer mensen oprecht interesse in elkaar tonen, dan zie je dat de verschillen die er zijn juist een verrijking kunnen worden. We moeten onze krachten putten uit zowel de overeenkomsten als de verschillen, want van de maan af gezien zijn wij allen even groot, zei Multatuli al.’

Tekst en beeld: Wietse Pottjewijd