Het is me tot nu toe steeds gelukt om al mijn tentamens in één keer te halen, dus hoe het is om een herkansing te moeten doen… geen idee. Dat wil ik ook heel graag zo houden, maar je weet maar nooit. Ik heb mezelf in de afgelopen jaren steeds voorgehouden dat het misschien best een keer zal gebeuren dat een tentamen gewoon vet moeilijk is, waardoor ik voor de her moet gaan, en dat dat ook heus niet erg is.

Nu ook weer: net als na vrijwel elk tentamen dat ik in de afgelopen vijf jaar heb afgelegd, switcht mijn mentaliteit van ‘ik heb het vast goed gedaan, ik heb er een goed gevoel over’ naar ‘maar héb ik het wel goed gedaan?’. Het hopen, bidden en smeken om een goed cijfer zal ik niet missen. Net als het zenuwslopende, bijna dagelijkse, surftochtje naar Osiris in de hoop dat het cijfer al bekend is. Het wachten, dat is het ergste. Als het er eenmaal is, dan vind ik het prima. Zeker als blijkt dat ik gewoon een mooi cijfer heb gehaald voor een toets waar ik niet helemaal zeker van was.

Dat hopen, bidden en smeken, daar heb ik als student met een functiebeperking ook op andere vlakken wel wat ervaring mee.
Hopen, bidden, smeken dat de taxi op tijd is en dat er geen gekke gebeuren op de weg, zodat ik op tijd op school ben.
Hopen, bidden, smeken dat alles is gelukt met de USB-stick waarop ik het tentamen moet maken.
Hopen, bidden, smeken dat die stick ook werkt en dat de laptop niet besluit ermee te kappen tijdens het tentamen.
Hopen, bidden, smeken dat ik de eindtijd van het tentamen en de ophaaltijd van de taxi goed heb gecalculeerd. Inclusief de extra functiebeperking-tijd.
Hopen, bidden, smeken dat de USB-stick niet kwijtraakt.
Oh, die USB-sticks.

Niet alles is slecht aan het maken van een tentamen. Het leren vind ik leuk, zeker de ‘ja ik weet dit’-momenten. En ik hou van het I’ve got this-gevoel waarmee ik een toets altijd probeer te starten. Ik vind tentamens maken leuk, omdat ik het fijn vind om te laten zien wat ik weet en kan en om het harde leerwerk zijn vruchten af te laten werpen. Ik vind het leuk om mijn best te doen en ik hóu van het gevoel van klaar zijn en niet meer hoeven te leren en ineens weer meer tijd te hebben voor andere dingen.

Ik heb een hoop tentamens gemaakt en een hoop meegemaakt. En het voelt fijn dat ik nu mijn laatste heb gehad én hopelijk gehaald. Het voelt ook een beetje nostalgisch. Zoals bijna alles aan studeren tegenwoordig nostalgisch voelt. Op naar de eindstreep!