Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 4 days ago
| 
|
Geke is 21 en vierdejaars verloskundestudent. In haar blogs schrijft ze over de avonturen van een verloskundige (in opleiding). Geke’s eerdere blogs lees je hier. Meer Geke? Je kan haar ook volgen via haar Life of a midwife Facebookpagina.
Een gespreid bedje, elke avond een warme maaltijd en genoeg schone kleren in m’n kast. Voordelen aan het weer thuis gaan wonen zijn er genoeg. Toch zijn er ook veel voordelen aan op kamers wonen. Wat te doen?
Kijk, dit is de situatie: op dit moment denk ik dat ik na mijn afstuderen volgend jaar het liefst buiten de randstad wil gaan werken. Ik ben opgegroeid in een Utrechts dorp/stad (begin die discussie met Veenendalers maar niet ;)) en hou van de rust, de mensen en de natuur. Het is dan ook niet voor niets dat ik twee van mijn stages volgend jaar dáár ga lopen. Ik voel mij er thuis, mensen bevallen nog ‘gewoon’ thuis en ik ken er de weg.
Dat ik mij daar thuis voel, betekent niet dat ik dat in Rotterdam niet doe. Deze te gekke stad is namelijk mijn tweede huis geworden. Een huis binnen de randstad. Een fijn plekje in een levendige straat midden in het centrum waar ik het bruisende stadsleven volledig ervaar. Rotterdam heeft mij kennis laten maken met het studentenleven en niet te vergeten met het op mezelf wonen. Het elke dag en avond zelf bepalen wat je doet, eet en wel of niet schoonmaakt. Het ver na middernacht thuiskomen, zonder dat iemand er een opmerking over maakt.
Maar goed, volgend jaar dus. Als ik stage ga lopen in het dorp van m’n ouders, zal ik ook bij hen gaan slapen. Heen en weer reizen is absoluut geen optie en dit is voor een paar weken helemaal prima, maar toch… Als ik daar maanden achter elkaar vertoef, is het een beetje zonde om huur in Rotterdam te blijven betalen. Maar betekent dat dan dat ik definitief weer thuis ga wonen? En wil ik dat eigenlijk wel?
Er zijn twee mensen die het heel gezellig zouden vinden en het heeft nog wel meer voordelen, maar toch blijft er iets knagen. Het is wel een stukje vrijheid dat je inlevert. Teruggeeft. Het wordt weer (bijna) hoe het was. Bovendien was dit niet het plan. Ik zou eerder gaan samenwonen dan dat ik terug naar pa en ma zou gaan. Oeps, soms lopen dingen dus anders.
Uiteindelijk zal ik gewoon kiezen wat het meest praktisch is, denk ik. Heb jij hier ervaring mee? Woonde je een tijdje op jezelf en daarna weer thuis? Of zou je voor nog geen goud je studentenpaleisje opgeven om terug te keren naar het ouderlijk nest? Ik ben erg benieuwd naar jullie verhalen!
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Ik ben mijn eerste jaar thuis blijven wonen, puur om mijn BSA te halen. Toen ik genoeg punten had wilde ik het studentenleven in en op mezelf gaan wonen, mijn ouders moedigden dat ook ten zeerste aan. Zij gingen ook het huis uit toen zij 18 en 19 waren. Ik heb in het jaar dat ik nu in Rotterdam woon zulke mooie dingen meegemaakt, die gewoon niet in woorden te omschrijven zijn. Ik probeer mijn ouders zeker elke week eens te bezoeken, maar weer thuis wonen zou ik zeker niet meer doen.
Is het een mogelijkheid om tijdens je stage de kamer/het appartement tijdelijk onder te verhuren aan iemand die juist stage komt lopen in Rotterdam? Dan kun je na de stage weer terug en worden de huurlasten gedekt.
Na vier jaar buitenland kwam ik terug en ik had niks hier in Nederland, dus kwam ik bij mijn ouders terecht. Schatten van mensen en ik houd veel van ze, maar met elkaar samenleven was een ware opgave, van beide kanten. Mijn ouders hadden een leeg nest en waren dat inmiddels meer dan gewend. Ik wist niet goed wat ik met mezelf moest beginnen, want ik had ineens allerlei tijd over, tijd die anders besteed werd aan boodschappen doen, koken, wassen, etc. (mijn moeder laat niemand in de buurt van haar keuken). In het begin ging het wel goed, vooral ook omdat ze heel blij waren dat ik na al die tijd weer terug was in Nederland, maar er kwam steeds meer wrijving. Ik kreeg het gevoel dat ik verantwoording moest afleggen en zij vonden dat ik me teveel terugtrok en niet meedraaide met hun leven. Lastig! Ik had toen een baan van 3 dagen waardoor geld ontbrak om op mezelf te gaan wonen. Na 6 maanden liep dat contract af en kreeg ik een aanbod op verlenging, maar ik heb dat afgeslagen. Ik moest weg uit dat dorp (overigens een stuk kleiner en afgelegener dan Veenendaal) en ik solliciteerde op alles, ook in de stad waar ik beloofd had dat ik nooit zou gaan wonen: Rotterdam. Tja, daar kreeg ik wel een full-time contract aangeboden, dus hakte ik de knoop door. Mijn ouders hebben me superveel geholpen met de verhuizing, maar toen ze die laatste avond vertrokken, heb ik de deur achter hen dicht gegaan en ben met een diepe, diepe, diepe zucht van verlichting op de bank geploft. Mijn conclusie: een boomerangkind worden (zo heet dat blijkbaar) is de laatste optie, als het echt niet anders kan. Geloof me, het wordt echt niet meer zoals het was, want jij bent niet meer dezelfde als die je was en je ouders waarschijnlijk ook niet.
Ik zou niet meer thuis gaan wonen. Misschien is het een idee om je kamer onder te verhuren voor de tijd dat je stage loopt in de buurt van je ouders? Ik zou de vrijheid niet kunnen missen, ik word al gek van de kerstvakantie haha! Succes
Bedankt voor jullie reacties! Zo te lezen (en al verwacht) is het ‘boomerangen’ niet echt ideaal… Het onderverhuren van mijn kamer in Rotterdam is inderdaad een goede tip, maar met het vooruitzicht dat ik niet in Rotterdam (of überhaupt in de Randstad) wil gaan werken en amper nog op school zal zijn, misschien niet de beste oplossing. Ik ga het ervaren die paar weken dat ik voor stage daar woon. En wie weet kan ik in hetzelfde dorp wel iets voor mijzelf vinden 😉